A walk in the park

There’s always something magical in the first warm day of the year. Today, the third of March, Berlin is under the sun’s spell, reaching 17°C at 16:00.

I am in the Monbijou Park, trying to rest from an emotional week. But my mind wanders. The world around me does the same. Wandering, moving, playing, shouting and running.

There’s a the really good busker singing in front of the Bode Museum. A human, a guitar and an amplifier. Sometimes that’s all it takes to stop the earth from turning.

People don’t know whether they have to wear their coats are not. Some machos in T-shirts show off their muscles. I laugh about it but like the eye bath. There’s a lot of smiling faces. This is a pure Vitamin D reload. The stalls on the weekly book market look more alive, the owners less grumpy. Babies are taking their first steps. Despite being still shaky and uncertain holding their father’s hand, they’re looking at the world as a Palace of Wonders. Which it is of course. Babies are often right. They lack so many filters, they’re not conditioned. Not yet at least. And take a look into the father’s eyes when he looks at his baby: pure love. He knows now how fragile the world is.

The magic of life lies in the encounters, in the space between the atoms, in the beauty of souls, in the hesitation of a certain touch, in the dancing of the bees and in that one blue note that makes you cry.

Book hunting at the Büchermarkt. Including a great 1968 edition Frans Masereel “Der Weg der Menschen” (60 woodcuts)

I also look at the world within me.

Memories of long lost lovers. And of recent tender encounters. Thinking of different countries, of all the homes I had and how liberating it is not to be attached to a country or a pile of stones. Thinking of my daughter who is far away. Of my son who is also far away but then metaphorically speaking. And how vulnerable -even more vulnerable than I was- I made myself by having kids. They are growing extremely fast which also means I am growing old. The laws of nature are without mercy. So be it. Wrinkles and wisdom form a perfect couple.There can be a lot of beauty in a single wrinkle.

Beauty can also be found in an old man’s hand, or in a young girl’s eyes. In a Vermeer painting or in a kinky tumblr blog. In the flight of a condor and in death leafs. In the poetry of Pablo Neruda or in some lines written on a wall in a seedy corner of the city. Sometimes you have to dig a little deeper to be able to find it. And sometimes there’s no beauty, just greed and bitterness to be found. Ignore that. Step forwards. Continue your path. Reach for the sun. And always, always keep on dancing.

sep 22

Herfstige ontmoetingen

Herfst in Berlijn is misschien nog mooier dan de zomer. En dat wil wat zeggen.

Het licht is zachter in het najaar, het publiek op en rond het Museumeiland ook.

Berlijn is ingedeeld in verschillende districten, ieder met zijn eigen identiteit. Ik woon in hartje Mitte. Het oude Oosten als het ware. Slechts een brug en een straat scheiden me van het fameuze Museumeiland. Op zondag flaneer ik er zeer graag. Het is er dan boek-en antiekmarkt. Het antiek is aan de kitscherige kant, maar de boeken bijna allemaal aan één Euro. Ik tracht, maar kan niet met lege handen naar huis komen. Vandaag is geen uitzondering:

Ik ben wat blij met mijn handleiding voor een Trabantje, vooral met alles wat erin zit: persoonlijke aantekeningen en krantenknipsels. Altijd een feest! Ik koop ook nog een exemplaar van Jedermann uit 1947. En zelfs nog rode satijnen handschoenen. Het kan niet anders of ik ben in een serieuze Ostalgische bui. Kostprijs van dit alles is 12 Euro . Dat overstijgt ver mijn zondagse budget maar ik ben in een gulle bui vandaag.

Aan de Humboldt universiteit op Unter den Linden staan ook altijd een paar zeer goeie boekverkopers. Op weg daarheen kom ik een aantal oude bekenden tegen:

Ik kan het ook niet laten om weer een kijkje te nemen in de Neue Wache.

Het (uitvergrote) Moeder en Kind beeld van Kathe Kollwitz weet me iedere keer ontzettend te ontroeren. Het is een ode aan alle slachtoffers van de oorlog. Elke oorlog. Kollwitz verloor haar zoon in de eerste wereldoorlog. Hij was amper 18 jaar oud. Het beeld staat onder een open gat in het dak, zodat het altijd onderhevig is aan regen, wind, zon en sneeuw. Het is helaas nog steeds brandend actueel.

Neue Wache

Ik slik mijn ontroering weg. Mijn rugzak ondertussen nog ietwat verzwaard door twee boeken van voor mij onbekende auteurs:

Niet toevallig hebben deze boeken de zee als onderwerp. Ik ben nog niet zolang terug van een vakantie naar Belize en Mexico waar ik hoofdzakelijk in gezelschap van zeebiologen verkeerde. Heb ook nog gezwommen in het gezelschap van nurse sharks, walvishaaien, zeeschildpadden en nogal wat andere zeebeestjes. Dat doet blijkbaar wat met een mens.
Ik laat het Museum van de Duitse geschiedenis rechts van me en wandel terug via de Platz der Märzrevolution waar ik nog mooie ontmoetingen heb met o.a. Schiller, Gorki en Von Kleist. De lucht is staalblauw.

Even voorbij de Strandbar aan het Bode Museum, besluit ik nog een bezoekje te brengen aan de splinternieuwe galerij Bernheimer Contemporary – het is tenslotte Berlin Art Week- en word er als het ware omvergeblazen door het werk van de Italiaanse Annemarie Delleg.

Haar werk is van een intensiteit dat ik niet meer zo vaak tegenkom in de hedendaagse kunst. Het is Art Brut op z’n best.

Thuis wacht me een opgewekte zoon, die me meteen in de Minecraft wereld gooit, mijlenver verwijderd van de Ostalgie waarin ik zoëven nog vertoefde.

Laat de herfst maar komen. Ik denk dat ik er klaar voor ben.

Jedermann

aug 25

One of those typical Berlin weekends

It is the last weekend before school starts again. So what does a Belgian forty something does in Berlin when she’s not working on her book? This for instance:

An ideal way to start a long weekend is with a lunch on Friday. As mentioned before on this blog, cheap, healthy lunches aren’t hard to find in Berlin. Even in our tourist crowded neighbourhood which is called Scheunenviertel. I often take my kids out to lunch and today is no exception. Today, Elmo and I try Il Mercante del Sud, an authentic Italian cantina situated in front of the Jewish Friedhof, in de Große Hamburgerstr. 21. This is an aera of Berlin crowded with tourists but this friendly place is a relief compared to all the tourists traps around us.

Authentic Italian food (today no fresh pasta which is wirklich schade), and authentic Italian (from the Marche region) atmosphere. Large wooden tables where you can just join other foodies. The open kitchen is huge and homey. No professional geer here but cooking like I would do it at home if I cooked on electricity. A menu is optional but there is one: it is written on the inside of a pizza cardboard box 🙂

The linguine al ragu comes with lots of veggies and my pasta arrabiata is excellent but unfortunately not arrabiata. Guess the chef isn’t arrabiata (enraged) enough today. A little spicy oil will do the trick. And yes, their home made spicy oil is really spicy. One menu (salad, pasta + drink) and one pasta + drink costs 17,5 Euro. Not super cheap for Berlin. But considering the atmosphere and the quality of the food it’s an excellent price/quality. And chef, don”t forget to spice it up next time, per favore 🙂 !

On Friday evening, I leave my cosy work desk at home to go to Alt Stralau to see an opera. Yep. Indeed. An opera in a hipster club. Why not ? While I’m sitting there in the garden one of Berlin’s most famous clubs called Salon Zur Wilden Renate I can’t help thinking that Berlin hipsters are ruling Berlin’s art scene. Maybe they are, maybe they aren’t, I don’t give a damn.

Tonight is the premier of the Kiez Oper (see my last year’s post here) called The Fairy Queen. Alex J. Eccleston & Rowan Hellier, two twenty something producers, try to tame a talented baroque ensemble conducted by Benjamin Bayl (Staatsoper) and Julia Burbach, the director of Royal Opera House (London) fame, together with an international bunch of singers and actors. Here is a video of their last year ‘s performance. The public is essentially composed by international hipsters and I have to admit it: they are better dressed than I am to face this rather cold August night. Kiez Oper is a great initiative: to bring the opera to young (or relatively young) people in awkward places at a great price (12 Euro!) is indeed a fantastic idea. It’s anti-elitist, it’s fun, it’s beauty, it’s art. But this doesn’t come easy. To act and sing in a place like this, crowded ( I think there must be about 600 people!), with bars, people, big trees and hanging boats everywhere is not easy. And acting and singing and performing in relatively cold circumstances is a challenge.

10646915_918551974841097_5945837591539067018_n

Photo: Jack Snow

The Fairy-Queen is a masque or semi-opera by Henry Purcell from the end of the 17th Century. The libretto is an anonymous adaptation of Shakespeare’s wedding comedy A Midsummer Night’s Dream. It was performed for the first time three years before Purcell’s dead. Following his death, the score was lost and only rediscovered early in the twentieth century. Filled with fairies, nymphs and transvestites, fire breathers along with the great location it looks like it is everything I like. It is indeed very contemporary even if it’s more than 300 years old. And yes, there’s even a counter tenor. Buddha knows how much I love baroque music and countertenors. So why did I leave about an hour later not totally satisfied? The piece is really beautiful and the musicians excellent. But although I was on time I was too far from where most of the action was (although they did try to use the whole setting) and the trees and lack of stage were too big a handicap. Too bad I’m not professional enough to say something intelligent of the quality of the singers. I was particularly surprised by the drag queen countertenor who really moved me when he started to sing his lamento O let me weep. The setting, and he alone on that huge balcony…just perfect. But the small technical problems (2 times the microphones failed) , the sound of glasses and bottles at the bar, the fact that some singers were not understandable (and no program given so the story was lost on me), the disrespectful laughter of people in the back at the bar…that doesn’t forgive.

Some acting performances were not strong enough to be able to move the audience. And when there’s no emotion, there is something wrong. It would have no doubt been different if I was closer to the front. But please please please continue, I know the challenge and the (above all: technical) difficulties encountered are immens, but the idea is fantastic, and it makes me and hundreds of other people with me discover music we otherwise would never have known. And promised: next time, I’ll come earlier and sit in the front.

Here are some fantastic recordings of Purcell with Philippe Jaroussky, divine as always. And then there’s this: Christina Pluhar and het Arpeggiata ensemble at her best.

On Saturday I skip the cue (I heard later that some had to wait 3 hours!) at the Martin Gropius Bau because I bought an internet ticket for the David Bowie Exposition.

Always a bit sceptical on those expos that turns artists into gods but the expo beats everything I saw before. The concert room is simply overwhelming and larger than life. And when a guard sees me taking notes, she kindly invites me to sit on the bench. Not just a bench, but THE bench that used to be in the Dschungle, that famous club in West Berlin where Blixa Bargeld, Bowie, Iggy Pop, Mick Jagger, Grace Jones and Depeche Mode spend most of their nights during their Berlin years. And for my freaky music friends: in that same room you’ll see a AKS 1979 Synthi. It was a gift to The Thin White Duke by a certain Brian Eno :-).

More than 2 hours later I’m totally happy and rather excited when I bike home in the sun. I’m the luckiest of bikers, feeling totally free and happy to have know most of Bowie’s repertoire, and to live in this fantastic city. Back home, my kids are starving so I’m making dinner they can’t refuse. Hmm, in fact, they did, my red curry is a little bit too spicy 😦 If i’m really honest: it is a hell of a lot too spicy. Seems like I will have to eat it myself for the next couple of days 🙂 Arrabiata it will be.

In the evening, one kid stays home alone while the big one (home from a trip around Europe that lasted 3 weeks so still pretty exhausted) and I are going to the Museum Insel where there will be a screening of the digitally restored classical expressionist masterpiece Das Kabinett des Dr. Caligari (Robert Wiene) with live music from the Solistenensemble of the Film Orchestra of Babelsberg.

Although I attended film school a long long time ago (it was the eighties and Belgian film schools sucked) I never saw the movie. It is indeed, a masterpiece, nothing more, nothing less. Thinking it was made in 1919-1920, cinema only a decade or 2 old, and already being able to make such a statement is simply overwhelming. These fantastic decors, the intenseness of the actors ( Conrad Veidt, Werner Krauss…), the great music, I’m very grateful to be able to share this with my 19 year old.

On Sunday, a trip to the famous flea market known for its excellent buskers is cancelled due to the rain but in the afternoon I try some tango dance moves in the open air milonga at the famous Strandbar Mitte before heading to tango class in the Kreuzberg district where we did practised our improvisation skills along with some new barridas, pasadas, ganchos and whatever the other steps are called.

Tango © Marine Queyras

I ‘m dancing for 6 months now, 2 times a week, almost never miss a course and I’m still an absolute beginner. Although this is so frustrating, I will not give up this time. I can be stubborn sometimes.

Home again, there is still time for a heavy discussion (“I don’t want to go to school tomorrow, school is hell”) but also a cuddle and a story with my son who will start school tomorrow and who’s not -you guessed that part didn’t you?-very amused by that fact. And that…is a hell of an understatement. Guess he might be a little… arrabiato.

jun 15

Telling Tales. A writing workshop, tons of stories and beautiful people

Wedding. Red Wedding that is. One of the few parts of Berlin never to vote for the Nazis. Wedding is still a largely working class area, very multicultural too. It is also probably the most authentic district of Berlin. And as other parts of Berlin are raising their prices on every level, Wedding is still affordable although the artists are slowly discovering the area which means the gentrification slowly begins. That also means that you can already have a damn good soy cappuccino for a humble 2 euros. I am not against gentle gentrification as long as it doesn’t kill the identity of the Kiez.

It was the first summer intensive 2014 course organised by The Reader Berlin and it took place at The Alte Kantine. In Wedding that is, but you got that, didn’t you? 🙂 For 5 days, we, that is 9 participants, focused on the art of telling tales, crafting narratives from real life experiences. Trying to shape them into stories. Readable stories that is. Stories with punch.With a heart, with a need to burst out of our system.

Tutors, mentors, life savers and je ne sais quoi were best selling author Rory Maclean (check out his website here!) and American journalist par excellence Kimberly Bradley.

There were also 2 evening events. One was a reading by famous journalist Tim Butcher who gave birth to his acclaimed new book THE TRIGGER. It’s a book about the teenage assassin named Gavrilo Princip who killed Archduke Franz Ferdinand which brought the world to war in 1914.

On Wednesday Rory Maclean read from his new book BERLIN: IMAGINE A CITY and took part in a Q&A with Sharmaine Lovegrove . The last one took place in the Soho House Hotel. I missed the first event for personal reasons (and I regret it every hour since) but I went to the second one to see and hear my teacher/tutor in the Red Room of the members-only and super-posh-hotel-which-hosts-Madonna-and George Clooney-just-to-name-a-few. Rory was exactly as I expected him to be: the humble, funny, easy going super professional traveller and extreme Berlin lover. And yes, he did go dancing with David Bowie in the seventies and yes he did met Marlene Dietrich.

After his reading some of us went straight to the roof of the hotel. Posh bar, swimming pool, view on the Fernsehturm on Alexanderplatz and full moon. I have to admit, I’ve seen worse places in the world. We stayed for a drink or two. When I left the hotel, I was looking for my bike. A little too concentrated maybe (it can also lies in the fact that the bartenders aren’t really stingy when it comes to filling glasses) because I didn’t see the step in front of the hotel doors. I fell right on my knees. It hurted like hell but hey, I got up and went on with my life 🙂 I couldn’t help laughing all the way home because it was such a huge life lesson. After all that poshy, shabby chic stuff at the hotel, the universe put me right back where I belong. With my feet (well on my knees in this case) on the ground that is!

But back to the Alte Kantine. We listened to Kimberly’s and Rory’s stories, sucked in their tips on good writing, learned the soft way that fear of writing is as divers and common as the amount of Imbiss (fast food joints) in this city, and finally accepted that we will never be able to overcome them all. We have to embrace some, just to be able to go on, to go further, to go where no one…well you got my point.

The journalist versus travel author duo works remarkably well. A man and a woman. A Canadian and an American (if you have any doubt of who’s what, just ask them to pronounce ‘process’, hilarious). Totally different personalities. But both passionate, humble and extremely professional. And damn good observers. And so were the participants. Real people with real stories to tell. All of us. No exception.

Although most of us were used to get out of comfort zone regularly we were sometimes forced to go a little further. The hardest part was on Thursday where we had to dive deep into our personal traumas just to be able to write about them from a different perspective. To look at ourselves from another perspective. Rory wrote a book around one of his personal traumas and although I haven’t read it yet, I intent to do it, because the way he talks about it, is insanely beautiful. Only one of us course members had the courage to read his story aloud. But that was so strong it left the rest of us voiceless.

And for those of you readers who think writers are boring and fucked up intellectuals. I confess: we are, totally. But only during working time 🙂 The rest of the time we are very much alive and kicking, Moleskine in one hand, pen in the other, always looking for stories, always living intense and ready to step right out of these boring boxes.

And that’s exactly how some of us ended that week. How many of you did make it to a High Heels lesson at Madonna’s Hard Candy, huh ?!?

This blogpost was NOT edited and I’m afraid it shows. I’m the only one to blame :-)))

mei 24

De mens achter Max Raabe

Credits: Gregor Hohenberg

Muzikanten in pak. Ik heb er een zwak voor. Want een kostuum, dat is altijd goe. Neen,ik heb het hier niet over de strak in het pak zittende testosteronbommen van ons aller Triggerfinger maar over de goeie ouwe tijd van de big bands. Laat de trompetten, contra-en andere bassen, pupitters, mannen in pak en vrouwen in avondkleed maar aanrukken. En dan die muziek van Cole Porter of Kurt Weil. Ik zwijmel. Een gouden combinatie. Ik had de eer en het genoegen zulk een combinatie mee te maken met een optreden van Max Raabe en zijn Palast Orchester in het historische Admiralspalast in de Friedrichstr. Raabe is wereldbekend geworden met zijn vertolkingen van liederen uit de tijd van de Weimarer Republiek dus eind jaren ’20, begin jaren ’30. Hij schrijft ook zélf songs en de combinatie droge teksten met balorkest is eigenlijk erg goed. Neem bijvoorbeeld een nummer als “Küssen kann man nicht alleine‘. De titel alleen al is een literaire prijs waard 🙂

Luister en kijk hier.

Mijn verwachtingen waren dan ook erg groot. Altijd gevaarlijk. Ik heb in 2001 Duveltjeskermis gezien, gehoord en van dichtbij meegemaakt. Zo’n grote klasse legt de lat erg hoog natuurlijk!

Gistern vrijdag, maakte de Duitse televisie opnames voor de nieuwe Raabe DVD. Er wordt op een internationaal publiek gerekend wat ook te merken is aan de keuze van de songs. De opname is gespreid over twee dagen. Gisteren werden de close ups ingeblikt. Vandaag zaterdag, volgen de andere opnames. Groot budget. Groot project. Maar liefst 14 camerastandpunten. Het houdt ook in dat alles piekfijn volgens schema moet verlopen. Wat het denk ik, altijd wel doet, maar daar heb ik natuurlijk het raden naar.

De boomlange Max Raabe is eigenlijk een geschoold bariton zanger. Hij heeft het Palast Orchester reeds in 1986 opgericht en steeds koppig zijn zin gedaan en zijn liefde voor dit toch wel erg speciale muziekgenre blijven volgen.
Ik zie een erg goed geöliede machine op de (overigens prachtige) scène. Raabe en zijn 12 muzikanten zien er geweldig uit. De zanger is wel ontzettend stijf en onderkoeld. Je zou hem zo bij Kraftwerk kunnen laten meespelen als je begrijpt wat ik bedoel.

De keuze van de liederen is divers. Het gaat van een a capella versie van“ich bin von Kopf bis Fuss” tot “Smoke gets in your eyes” of “Mackie Messer’ (Mack the Knife) in de versie van Kurt Weil en Bertold Brecht. “Somewhere over the rainbow” wordt door de pianist op een glazen piano gespeeld. Je weet wel: dat zijn glazen die met water zijn gevuld en dan moet je over de rand wrijven om het kristal te laten “zingen”. Origineel is het wel , maar raken doet het niet echt. Ik herken andere songs uit vroege Fred Astaire films. Nog andere, vooral de Duitse, zijn me dan volledig onbekend maar erg mooi. Raabe’s stem en uitstraling is perfect voor de Duitse nummers. Daar werkt zijn onderkoelde humor perfect. Ik heb meer moeite met de Amerikaanse songs. Die zijn al zo vaak en zo ontzettend goed en gevoelig vertolkt, dat hij hier toch te kort schiet. En de rumba die hier ten gehore werd gebracht, was absoluut niet geslaagd. Rumba moet swingen als de beesten, en dat deed het niet.

Het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwelijke 60+ (Raabe is zeker niet onaantrekkelijk) Een paar jonge meiden in jaren ’20 kleding fleuren het geheel op. Merkwaardig toch, deze muziek is eigenlijk super hip. Waar blijven al die Berlijnse hipsters als je ze nodig hebt?
Want de aanpak is tijdloos en de humor van Raabe zo kurkdroog dat ik er zelfs bij het neerpennen van dit verslag, spontaan dorst van krijg.

Eén keer is Max Raabe uit zijn rol gevallen. Heel even was hij zijn tekst kwijt. Heerlijk moment was dat: het kleine falen. Dat menselijke. Hij loste het uiteraard super professioneel op maar ik was gelukkig. Ik had namelijk de mens achter de performer gezien.

Het laatste nummer heette toepasselijk “Am Ende kommt immer der Schluss”.

Een oorverdovend applaus later, krijgen we nog drie bisnummers met een ontzettend mooi slaapliedje als allerlaatste song.

WIE? Max Raabe & Palast Orchester

WAAR? Admiralpalast, Berlin

WANNEER? Vrijdag 23 en zaterdag 24 mei om 20:00.

TICKETS? vandaag misschien nog aan de kassa te verkrijgen

OORDEEL? knap, maar te weinig emoties

apr 30

Buskers

Ze zijn niet allemaal even goed, de Berlijnse straatmuzikanten.

Maar eentje steekt naar mijn bescheiden mening hoog boven de anderen uit.

Niet dat hij zoveel beter is, dat is hij namelijk niet.

Je hebt in deze stad namelijk ronduit geweldige muzikanten. Charity Children, Frederik Konradsen (volgens Rolling Stone dé beste busker van Berlijn!), Teresa Bergman , de geweldige drummer aan het Mauerpark, de super funky Rupert’s Kitchen Orchestra aan de Haeckescher Markt om er maar een paar op te noemen.

Hier zie je een Video Mr. Funky van Rupert’s Kitchen opgenomen aan het Mauerpark.

En hier een foto van de geweldige Charity Children, hier op de Alexanderplatz.

En hier dan weer een filmpje van 2 onbekende maar zeer zwaar getalenteerde gitaristen aan het Bode Museum(met mijn excuses voor de slechte kwaliteit).

Maar het is de combinatie van instrument, persoonlijkheid, sfeer, lucht en energie die maakt dat ‘mijn’ muzikant met stip op één staat in mijn lijst van favoriete straatmuzikanten (ook ‘buskers’ genoemd). Hij speelt hobo in het midden van de Friedrichsbrücke.

Geen catchy melodiën, geen zang, geen enkele toegeving naar het publiek. Er is dan ook geen publiek. Enkel passanten. Deze meneer is niet geïnteresseerd in het ophitsen van het publiek. Hij studeert gewoon, heeft zelfs geen pupiter, kijkt gewoon naar de partituren die op de grond liggen. Het is een vorm van jazz. Geen gemakkelijke vorm, zeker absoluut niet toegankelijk

De Friedrichsbrücke verbindt Berlin Mitte met het Museuminsel. Momenteel (eind april 2014) wordt de brug verdubbeld tot de historische breedte van 27 meter dus als je op zoek gaat naar mijn Favoriete Busker aller tijden, kom je van een koude reis terug.

De stad en haar toeristen slapen nog, maar mijn hond en ik zijn klaarwakker. Nu ja, hij een beetje meer dan ik, misschien stop ik wel ergens voor een koffietje. En die warme klanken van dat instrument zijn al van ver te horen en begeleiden ons op een flink stuk van de wandeling.

Er ligt geld in zijn kist. Een beetje.

Zijn schoenen zijn versleten, zijn muts staat scheef op zijn hoofd. Is hij arm? Zijn het zijn muziek-fetisj-schoenen? Denkt hij op die manier meer geld te verdienen door medelijden op te roepen? Neuh, denk het niet. Hij is wat hij is. Hij ziet er vriendelijk uit. Amerikaans. Zou zo weggelopen kunnen zijn uit een film van Martin Scorsese. Ik schat hem een jaar of 45.

Ik gooi een Euro in zijn kist, daar in het midden van de Friedrichsbrücke. Hij kijkt zelfs niet op.

Achter me ligt het Bodemuseum, voor me de Berliner Dom. Ik laat de warme klanken van het instrument verder tot me doordringen. Als een welgekomen regenbui op een (te) warme zomerdag. Als een super smart ochtendsmoothie die je helemaal klaarstoomt voor de moeilijke dag.

En dat allemaal in dat magische ochtendlicht, boven de Spreerivier, ergens op een brug in hartje Berlijn.

Als afsluiter nog dit: je hoeft niet getalenteerd te zijn om een geweldige performance neer te zetten, met een beetje hulp lukt het ook zonder :-).

mrt 17

A Day with Frederick the Great aka Old Fritz

Living in Berlin city centre can be so comfy and so nice-especially with this exceptional sunny winter-that I rarely leave my huge comfort zone.

Last week, I made an exception so I took my daughter on a daytrip to Potsdam, bus tour included.

We dressed up as tourists (camera on the belly, map of the city in one hand and a vegan currywurst in the other) and took the S-Bahn to Potsdam Hauptbahnhof. It takes about 45 minutes from Haeckescher Markt.

Potsdam is now the capital of Brandenburg, it’s a relatively small city (158 000 inhabitants) but the historical importance of this place is enormous.

If you are interested in Cold War history (like I am) you go completely nuts.

I personally find this city particularly interesting because of the fact that it was until 1989 an Eastern German town, with lots of typical DDR buildings still standing. Their ugliness against the glamour of the Prussian baroque is extremely interesting.

Anyway, we take a green bus tour that will lead us to a couple of interesting sites.

First stop is the Glinieckerbridge. Incredibly beautiful. It’s connects Potsdam with Berlin and was until 1989 a point of (often spectacular) exchange for secret agents of the East and the West who had been taken prisoner.

The bus takes us then to the Cecilienhof Palace; build in Tudor style from 1914 to 1917 for Crown Prince William and his wife Cecilie von Mecklenburg-Schwerin. It is the last construction of a castle of the Hohenzollern dynasty.

This castle is today an historic memorial because of the Potsdam Conference of 1945. Churchill, Truman and Stalin wrote world history here.

On our way to the Sanssouci palace, we admire the Russian colony called Alexandrowka. It is fantastic: it was a gift from Frederick William III to the Russian Czar Alexander who was a close friend. The entire area of green spaces, orchards and wooden houses is part of UNESCO World Cultural Heritage.

But the biggest World Heritage Site in Germany is the complex of parks and palaces of Sanssouci.

The famous mini Versailles, the actual Sans Souci Palace, was the home of Frederick the Great, the great and ruthless Prussian leader but also a musician and a friend of Voltaire He wanted to be buried like a philosopher but he had to wait until 1991, on the 205^th anniversary of his death and in a controversial ceremony, to see his final wish granted.

It’s a beautiful small grave. And 11 other graves just near him: the graves of his beloved Italian greyhounds.

Frederick the Great had a terraced garden designed in 1744 so they could cultivate plums, figs and wine. But as the view was so lovely, he decided to make a large and pompous summer residence above the terrace. He actually never stayed there while he preferred the smaller Sans Souci castle. Our guide emphasised the fact that Fritz used to dump his guests here, so that he could be alone and quiet in Sanssouci.

Our last stop is city centre of Potsdam, which is a little too clean for our taste. So after a stroll through the baroque houses of the Brandenburger Strasse and the Dutch quarter, we decided it was time to go back to fuzzy Berlin. On our way to the station, we enjoyed the mixture of DDR architecture and the perfectly renewed historical buildings.

All photos (except for the historical ones) taken by Nathalie Dewalhens or Louise Vangilbergen.

mrt 6

Een doodgewone zondag op de rommelmarkt

Het Bodemuseum tijdens Het Feest van het Licht

Eén van mijn favoriete rommelmarkten in Berlijn is die aan het Bodemuseum. Elke zaterdag en zondag proberen hier (winter én zomer) allerhande lui hun waren aan de man of vrouw te brengen. Officieel is het een boekenmarkt. De meeste boeken kosten 1 Euro. Ik heb er al pareltjes gevonden. Zoals obscure DDR platen met geweldig lelijke hoezen. Het snuisteren is vaak nog leuker dan het kopen zelf. Vorig weekend heb ik wel heel erg zot gedaan: ik heb namelijk 8 (acht) Euro uitgegeven.

Een mooie ruil, zie zelf maar wat die luttele euro’s me hebben opgebracht:

Een heruitgave uit 1950 van de twee brievenboeken van Rainer Maria Rilke in excellente staat (auf Deutsch, naturlich!, al staan er ook heel veel Franse brieven o.a. aan Rodin in)

Een gebonden versie van Margaret Atwoods “The Year of the Flood” uit 2009 .

Een plaat van de Beatles: ”Beatles Greatest”, Nederlandse persing

Zo’n dingen maken me immens gelukkig. Want een kamer zonder boeken is als een lichaam zonder ziel zei er ooit iemand. Over muziek kan men overigens hetzelfde zeggen.

Wat me minder gelukkig maakt is het gesprek dat ik heb gehad met de platenverkoper.

“Wat leuk is aan deze Beatlesplaat, is dat de tekst in het Nederlands is, het is nl. een Nederlandse persing.” zeg ik hem, terwijl de hond onder de platenbakken kijkt om te zien of er nog iets te bikken valt.

“Echt, oh, dat had ik nog geeneens gezien! Bent u een Nederlandse dan?”

“Neen hoor, dat ben ik niet, ik ben een Belgische.”

“Oh ik zie.” Even stilte en dan komt het:

“Wat zijn er toch veel extreem rechtse mensen in België!”

Qué?

“Wablieft? Waarom zegt u dat, hoezo??”

“Kijk, ik krijg hier elke week weer Belgen aan mijn kraam die vragen naar oorlogsmemorabilia. Naar oude nazi geschriften en zo. Dat hou je toch niet mogelijk!! Hebben ze dan helemaal niks geleerd uit de geschiedenis?”

Ik weet natuurlijk dat dat soort volk bestaat. Ik negeer het vaak, verberg deze kennis in een kamer van mijn brein die eigenlijk al overvol is. De verhalen van mijn grootouders én ouders over “Den Duits” ben ik nog lang niet vergeten. Ik weet nog uit de eerste hand wat oorlog kan aanrichten.

Bovendien ben ik nog onder de indruk van Der Kriegerin, een Duitse film die ik deze week heb gezien over Duitse neo-nazis . De film is niet zonder fouten maar drukt je wel met je op de feiten.

En ze zijn duidelijk niet alleen in Duitsland. Het gespuis zit overal.

Ik leg hem uit dat er bij de laatste verkiezingen in België in 2010 “slechts” 7,8 % procent van de Vlamingen op het Vlaams Belang hebben gestemd en een luttele 0,5 % procent van de Walen op het Front National. Beide naar mijn weten de enige extreem rechtse partijen van België. Onze buurlanden (met uitzondering van Duitsland) doen het veel slechter. Zie bijvoorbeeld deze kaart overgenomen uit Le Monde Diplomatique van maart 2014.

Ik betwijfel of alle stemmers op deze partijen ook echt extreem rechtse zakken zijn. Ik hoop dat het proteststemmen zijn. Laat mij hopen.

Ikzelf ben telg uit een Waals en uit een Vlaams geslacht. Ik ben ook tweetalig opgevoed. Spreek Frans met mijn zus en Nederlands met mijn broer. Heb 9 jaar in Frankrijk gewoond maar heb eigenlijk voornamelijk Vlaamse vrienden. Belgischer maak je ze niet meer. Of misschien wel: mijn zoon spreekt ondertussen de 3 landstalen en zijn zus volgt met rasse schreden.

Ik leg de verkoper uit dat zulke rommelmarkten misschien ook zulk soort volk aantrekken. Niet zelden zie je immers heelder oorlogsmemorabilia uitgestald of hele foute boeken, of bepaalde militaire prullen die immens populair zijn bij dat soort mensen. Openbaarheid van fascistische symbolen is in Duitsland verboden en zal je dus nooit vinden maar er gebeurt heel veel, in de woorden van mijn verkoper, “onder de tafel”.

Totaal verbijsterd ben ik. Ik wil helemaal niet behoren tot een volk dat bekend staat om zijn totaal verwerpelijke denkbeelden! Over het algemeen zijn Belgen net overal zo’n graag geziene gasten. Omdat ze eenvoudig zijn, bescheiden, open en gastvrij. Daar wil ik me mee vereenzelvigen! Ik ben niet beschaamd om Belg te zijn, verre van, maar ik ben er ook niet bepaald fier op. Ik voel me een wereldburger. We zijn binnenkort met 10 miljard en delen voorlopig slechts 1 planeet die we dan nog met tal van andere niet menselijke dieren moeten delen. We kunnen maar beter goed met elkaar opschieten. Of tenminste goeie afspraken maken. Ik Het belang van onderwijs en opvoeding kan niet genoeg benadrukt worden, en met onderwijs bedoel ik niet zozeer het klassieke onderwijs , daartegen heb ik hier maar ook hier al zwaar gefulmineerd, maar een moderne opvoeding en dito onderwijs gebaseerd op vrije wil, op openheid, op interesses kortom op GOESTING. En bitte, zorg nu eens eindelijk voor dat basisinkomen voor iedereen, zodat niemand nog met de vinger gewezen kan worden. Maar ik wijk af.

Ik tik de verkoper op de arm: “oh denk maar niet dat alle Belgen zo zijn hoor, de meesten van ons, zijn gastvrij, vriendelijk en lief. “

Hij denkt weer even na.

“Da’s waar, dat heb ik in België op vakantie ook ervaren.”

Oef. Zo hoort het.

Bron: RBB museum.
J. Charlier, Multiple timbre-poste, 49 x 39 cm, Zeefdruk op papier, collectie van de Nationale Bank van België, Inv. nr. A001669, 2000. – Een ander duidelijk voorbeeld van het Belgicisme in het werk van Charlier; een postzegel met de personificatie van België wordt voorgesteld met de symbolen van haar drie gewesten: de leeuw, de iris en de haan

feb 7

Clooney fever

It’s that time of the year again!

Yesterday was the first day of the Berlinale. One of the world’s finest film feasts.

Temperatures were going up to 10 degrees outside while it should be snowing and icing instead of being sunny and relatively warm.

So the city literally warms up to welcome the stars. It’s the biggest feast of the year, bigger than the Fashion Week, Art week or whatever week you can think of. Berlin and movies, they are simply made for each other.

George Clooney ist auch wieder da! The fact that cinema’s biggest G-spot is in the city is no suprise as he’s coming will be presenting his latest movie “The Monuments Man” .

This movie was filmed partly in Babelsberg, near Berlin (just like Inglorious Basterds to name only one). It’s not that long ago that the city was buzzing with rumours: “Clooney is here, Clooney is here”. He was actually. He was looking for extras for his film to come. He was looking mainly for males youngsters who could play Canadian, American, French or German soldiers.

From what I’ve heard he was always friendly, cordial and above all very professional.

Whenever in Berlin, he stays in the fantastic Soho Hotel, in de Torstrasse just a few blocks away from my apartment.

It’s time to make a little confession here. I respect G-Man since I first saw him in the American series ER. He played an empathic but troubled pediatrist and had a beautiful love affair with a nurse, played by the incredible Julianne Margulies. (now of The Good Wife fame).

His role was minor but when he was on, he occupied the screen. That is so strange because he’s not particularly handsome, or tall, he doesn’t even have a sixpack like all the other dudes 🙂 But the camera just loves him. His role asked for lots of empathy and this rather good looking guy was just breathing calmness and zenitude.

He left the series for the big screen and hits hard with Roberto Rodriguez “From Dusk till Down”, a trashy horror movie. Excellent choice, because it mad him immediately accepted by the hipster movie people.

That calmness of him is probably only on the outside. I suspect him to be a seriously hyperactive case.

He’s been particulaly touched by the civil war Sudan since a long time and his Satellite Sentinel Project just raised more than a million dollars by organising a contest: “win a date with George Clooney”. A 42 year-young woman won it. It was her first date since 4 years and she shared it with her daughter. (I like that). She went with Clooney to the NY festival on the world premiere of “The Monuments Men.”

And she saw what a madhouse it was. I can easily imagine how fucked up you turn out to be when the world is at your feet. But hey, G. Seems to handle it quiet well.

Here you can see it for yourself.

Clooney is an actor (a good one) and a director (a very good one). One of my favourite movies by his hand is Ides of March but that is probably due to the fact that there’s a certain Ryan Gosling playing a major role.

Ides of March featured also Philip Seymour Hoffman, another favorite actor of me, who died last week, probably of an overdose.

Click here to hear what Clooney and his co-stars has to say about the death of his friend Hoffman on the same day he presented his movie.

Afbeelding That’s the kind of person he is.

I think the world needs more G-men.

PS: Berlin Film Festival will honour Philip Seymour Hoffmans life with a special screening of his classic film Capote.

PS 2 (February 12, 2014): I just wanted to add this because it’s simply a wonderful gesture: Clooney wears a Vivienne Westwood T-shirt under his tuxedo with the simple message: save the arctic!

You’ll find some more explanation here. You rock Vivienne!

jan 1

A fire(cracker) in the sky

Sylvester in Berlin: a fire in the sky

While the sun was bathing all over Berlin this afternoon, it is 5 °C, unusually hot for the time of the year, I would like to wish you all a year ( a life!) filled with empathy and compassion. Be nice to all creatures great and small but never forget to question the power 🙂

(all photos taken with my cell phone)

Oud en nieuw in Berlijn: a fire in the sky

Berlijn. Het is dinsdag 31 december 2013 en over ongeveer een uur is het al donker. Ik word getrakteerd op een fantastisch mooi licht en geniet met volle teugen vanop mijn fiets van dit strijklicht dat over mijn stad valt.

Een dik uur later drink ik mijn eerste en laatste Cuba Libre van het jaar, lees de wensen van mijn Facebook-en/of echte vrienden, en probeer ik zelf ook zo een beetje de balans te maken van afgelopen jaar. Dat vond ik vroeger onzin, want is het niet dat je dat eigenlijk dagelijks moet doen? Uiteraard moet je dat dagelijks doen. Maar dit jaar, sorry vorig jaar dus, was een beetje anders. 2013 was voor mij persoonlijk een ‘(om)schakeljaar’. Geen paniek, ik heb het licht niet gezien of zo, dus lees gerust verder 🙂 Het is ‘gewoon’ dat dit jaar niet alleen gemarkeerd werd door de scheiding van een man met wie ik bijna een kwarteeuw veel lief en ook wel veel leed heb gedeeld (en geloof me, dat gaat niet in je kouwe kleren zitten en het roept meer vragen op dan je lief is) maar ook door een zich adapteren aan een maatschappij die niet de mijne is, aan een taal die ik niet beheers, aan nieuwe scholen voor de kinderen, aan het stadsleven en aan de zoveelste nieuwe woning.

Allemaal peanuts in vergelijking met de grote wereldproblemen, daar ben ik me heel erg van bewust. Maar op micro persoonlijk vlak zijn dit uiteraard serieuze klappen. We moeten daar niet onnozel over doen.

Ondanks het feit dat het dus op zowel persoonlijk als professioneel vlak een rampjaar was, zie ik de toekomst glimlachend tegemoet. Want de projecten die er op stapel staan, zijn redelijk ambitieus én ontzettend realistisch. Vriendschap is en blijft nog steeds één van de belangrijkste dingen in mijn leven en dit jaar heeft me ook duidelijk gemaakt op wie ik echt kan rekenen als het even écht niet meezit, ik heb leren loslaten, ik heb leren accepteren en ik heb me te pletter geschreven. Ik weet hoe diep ik kan gaan, weet beter wat ik wil en vooral wat ik niet wil. Ik heb een ex die wel altijd één van mijn beste vrienden zal blijven, ik heb twee kinderen die verre van oppervlakkig zijn en waar ik zielsveel van hou; een passie of 2 waar ik graag in verdrink en een thuis in Berlijn, een niet perfecte groene stad waar doodgraag wonen, in een land dat niet in oorlog is met voorlopig nog genoeg eten op de plank. Dat is meer dan het gros van de mensheid kan zeggen. Ik tel mijn zegeningen dan ook elke dag.

Ik ben al heel vaak verhuisd, zowel in België als in Frankrijk en heb eigenlijk overal graag gewoond, maar Berlijn is mijn eerste grootstad. De stad maakte zich gisteren, 31 december; klaar voor haar traditioneel heel luidruchtig eindejaarsfeest.

Berlijn vuurwerk
Ik hou niet van vuurwerk, omdat het een ramp is voor de meeste dieren, omdat het verschrikkelijk vervuilend is en omdat het zo veel lawaai maakt en ik me iedere keer weer een ongeluk schrik.

Voor sensitieve personen (al dan niet menselijk) zijn deze geluiden echt hels. Ieder jaar zijn er ook ontzettend veel gewonden. Dat valt in Berlijn nogal mee, vergeleken met bv. Nederland waar het vuurwerkgebruik compleet uit de hand lijkt te lopen.

Maar toch heb ik besloten om vanavond op een dakterras van een hotel te gaan staan met een glaasje Sekt en om van het vuurwerk te genieten. Het is meer een kwestie van “if you can’t beat them, join them” en ik moet natuurlijk weten waarover ik spreek alvorens een oordeel te vellen. De journalist in mij komt altijd wel naar boven.

Het dak van het Montbijou hotel aan het Montbijoupark was voor de gelegenheid opengesteld aan het publiek. Met een vriendin begeef ik me naar de vijfde verdieping en het uitzicht is fenomenaal. Je hebt bijna een zicht van 360°. De Alexanderplatz met haar televisietoren, de Hermes van het museum waarvan de naam me niet te binnen schiet, de gebouwen op de Friedrichstrasse en de koepel van de Synagoge. Beneden rijden de trams en een beetje verder de S Bahn. Berlijnser kan bijna niet.

En hoewel het al de hele avond in de stad gonst en knettert, wat me ontzettend zenuwachtig heeft gemaakt. De hel breekt pas om middernacht echt los. En ik moet toegeven, het is een geweldig schouwspel, er is geen ontkennen aan. Het knettert langs alle kanten maar omdat we zo hoog zijn, is het geluid al wat gedempt. Het is een zeer klare nacht en het zien van de sterren met al dat vuurwerk is heel mooi. Al gauw kan je de televisietoren niet meer zien. We openen onze meegebrachte fles schuimwijn en drinken uit plastic bekers (niemand van het personeel dat daar aanstoot aan neemt) alvorens ergens rustig een laatste gemberthee te drinken. De straten liggen vol met afval en overal zijn er wel onverlaten die nog wat willen horen knallen. Heel veel toeristen ook.

Ik kruip om 3 uur moe van het wandelen en de kou mijn bed in maar slapen zit er niet in. Daarvoor prikken mijn ogen te erg. Milieuvriendelijk ? Ik dacht het niet. (Afschaffen dat vuurwerk en vervangen door veel modernere licht-en laserinstallaties lijken me een veel mens-dier en milieuvriendelijker alternatief.)

En nu is het dus 1 januari 2014. Ik wandel door de stad die niet zo verlaten is als ik dacht. Ik zie het afval en denk aan de mensen die dit morgen moeten opruimen, sommige feestgangers hebben het redelijk netjes gehouden:

Anderen dan weer helemaal niet.

The day after

Ik besluit 2014 alvast in te gaan met wat cultuur en stap het hof in van het Kulturwerk Berlin in waar naar verluidt dé tentoonstelling van het jaar plaatsheeft: Christoph Schlingensief.

Church of Fear

Ik bewonder zijn Kerk van de Angst , in 2003 te zien op de Biënnale van Venetië, een erg sterke reactie op de (angst) politiek van Bush. Helaas besluit ik om een koffie te gaan drinken in het café‚ waar ik de Berliner Zeitung van gisteren weet te appreciëren. Mijn dochter vervoegt me even later en vertelt me uitvoerig over haar nachtje uit. Heerlijk. Morgen wordt ze al weer 19. En oh cliché, het lijkt alsof ik vorige week haar luiers nog aan het verversen was.

Op de eigenlijke tentoonstelling geraken we niet meer. Tot daar alvast mijn goede voornemens om dit jaar nog wat meer aan cultuur te gaan doen :-D.

Een paar woorden van dank konden hier niet ontbreken: dank je Heidi , voor alles, dank aan jullie lezers voor het lezen van deze blog (jullie beseffen niet half wat dat voor mij betekent! ) en dank ook aan Berlijn voor jouw energie, je kracht, je weidsheid en je chaos waarvan ik het voorrecht heb om er in te wentelen. Dag in, dag uit.

Lieve lezer, duik in 2014, bewust, empathisch en volledig. Doe wel en zie niet om.

Berlijnse mijmeringen

Het leven zoals het is: Berlijn

Tagarchief: berlin