Als overtuigd atheïst moet je al van heel goede huize zijn om me ervan te overtuigen dat er hogere krachten zijn in dit leven. Maar soms, heel soms, wankelt mijn (on)geloof en lijkt het wel alsof er iemand aan de touwtjes trekt.
Iedereen kent het wel: de dromen die uitkomen, het denken aan iemand en die dan de volgende dag op straat tegenkomen, het lezen van een bepaald boek en dan in exact dezelfde situatie(s) terechtkomen, het voorgevoel van nakend onheil en dan oeps! in een hondenstront stappen…
Ondergetekende denkt, neen, wéét dat het toeval is, dat dromen bijvoorbeeld veel meer niét dan wel uitkomen, is maar zelfs een rationalist als ik, kan niet ontkennen sommige situaties wel echt onwaarschijnlijk zijn.
Lees wat me zaterdagavond overkwam:
Mijn vriend en ik volgen al jaren de kunstenaars van de zogenaamde “Nieuwe Leipziger School”. Deze is heel eng verbonden met de Hogeschool voor Grafische-en Boekdrukkunst. In Leipzig, maar dat had je al wel begrepen.
Kunstenaars als Neo Rauch, David Schnell en Matthias Weischer zetten met hun abstract-figuratieve kunst de fameuze Leipziger traditie voort.
Het zijn ongelooflijk knappe werken, met heel veel respect voor de traditie maar ondertussen ook ontzettend hedendaags. Neo Rauch heeft momenteel trouwens een overzichtstentoonstelling in Brussel, in de Bozar. Aanrader!
Eigen+Art is de belangrijkste vertegenwoordiger van deze werken en eigendom van Gerd-Harry Lybke. Deze is begonnen als model bij de Hogeschool en na de val van de muur in 1989 internationaal aanzien als één van de belangrijkste pleitbezorgers van Oost-Duitse kunst.
Op die verbazend minimalistische (water en witte wijn) heropening van de Eigen+Art galerij is het aanschuiven en wachten om de werken te zien. Het succes is overdonderend en het verbaast me iedere keer weer hoe open en vriendelijk en gespeend van enige arrogantie Berlijn is. Het publiek is een mix van hipsters en arty farty people, studenten die een gratis wijntje komen scoren, vrouwen met rimpels en een bontjas, verzamelaars met een dikke portemonnée en authentieke bewonderaars van de artiesten met een lege portefeuille…
We hebben een afspraak met een vriendin die we algauw in de massa weten te ontwaren. Ze is aan de praat geraakt met een al wat oudere man die er wel best sympathiek uitzag. Het blijkt de lichtingenieur te zijn.
De galerij is net 8 maanden dicht geweest voor werken en hij was één van de verantwoordelijken voor het licht. Zijn website vind je hier.
Ellie, onze vriendin, vertelt hem dat ze normaliter in Frankrijk woont, maar dat ze momenteel 2 maanden in Berlijn woont en werkt. Het gesprek komt aldus algauw op Frankrijk waar hij blijkbaar 15 jaar met heel veel plezier heeft gewoond. Met veel deductie komen ze er uiteindelijk achter dat ze in hetzelfde departement woonden. Meer nog, in dezelfde regio. En dan blijkt dat de Schlaefles in ons eigen dorp woonden, dat dorp waar we 5 jaar hebben gewoond en waar we een deel van ons hart hebben gelaten!
Sterker nog: we kennen hun huis heel erg goed want het behoort nu aan een familie Zwitsers en we hebben vaak op hun huis gepast als ze weg waren.
“Ons” dorp telt 300 zielen dus je begrijpt dat deze ontmoeting wel ongelooflijk toevallig is. Om in een stad als Berlijn (3,5 M inwoners) nu net die persoon op een feestje uitpikken is wel ontzettend straf. (Ik verdenk Ellie van een derde oog te hebben en zal in het vervolg haar met respect bejegenen 🙂
Sterker nog, dat die persoon in Frankrijk heeft gewoond (64 M inwoners) en dan nog in “ons” dorp! Wel, ik ben nooit een kei geweest in kansberekening (understatement) maar de kans lijkt me dus wel minimaal. En toch is het gebeurd. Heel natuurlijk.
Herr Schlaefle moest er helaas weer vandoor maar ondertussen zijn we wel uitgenodigd om herinnering aan “ons dorp” op te halen. Afspraak zondag ergens aan de Kürfurstendamm.
Foto’s: Alle foto’s komen van de website of Facebookpagina van Eigen+Art.
Berlijnse mijmeringen 
