Verhuizen in Berlijn-deel 2
Jaja het is zover.
Ik heb een huurappartement gevonden! Uit de vorige post was het iedereen wel duidelijk dat huren in Berlijn geen sinecure is. Het lijkt wel op werk zoeken waarbij je verschillende stadia moet langsgaan, documenten indienen en –jawel- solliciteren.
Uiteindelijk had ik zelfs de keuze tussen 2 appartementen want de ene vrouw had toch “zo hard voor mij gevochten” om me toch een kans te laten bij die fameuze Hausverwaltung. Ik moest haar wel alle mogelijke bewijzen geven dat ik de huur wél zou betalen (lees: een in het Duits geschreven brief van minstens 2 leden van de familie mét bewijs van de bank dat ze borg voor me zouden staan én een bewijs van inkomen of uittreksel van de bank). Waanzin.
Het was alsof ik haar eeuwig dankbaar moest zijn, terwijl het eigenlijk omgekeerd is: zij verdient in één klap zo’n 2500 euro in 2 bezoeken.
Wat wil een mens nog meer??
Maar dat we dat appartement gingen hebben, wist ik pas 3 dagen voor het tekenen van het huurverdrag. Terwijl ik 3 weken daarvoor mijn aanvraag had al ingediend.
Dus was ik lekker verder wezen kijken en op aanraden van onze makelaar toch naar een appartement in de Mitte (dat is zowat het centrum van Berlijn, waar het Museuminsel, de Dom, de Haeckescher Markt, Alexanderplatz…gelegen zijn) gaan kijken.
Geen haar op mijn hoofd wou in de Mitte zitten wegens te duur, te veel toeristen, te hip. Ik had mijn pijlen gericht op Schöneberg, waar onze zoon over 2 jaar naar school zal gaan.
Maar hé, kijken kost niks (voorlopig toch niet) en ik was meteen weg van het- we moeten daar eerlijk in zijn – heel atypische want U-vormige appartement. Derde verdiep van een geklasseerd huis, dus heel veel licht, een open haard (!) een reeds geïnstalleerde keuken en dito gordijnen. Dat is voor mij een ongelooflijke plus want ik zag het echt niet zitten om voor de zoveelste keer naar de Ikea te gaan, maten te meten en een keuken kiezen, inrichten, wachten op leveringen, verkeerde bouten terugbrengen enz. Been there, done that.
En een balkon die naam waardig met zicht op een heel mooi semi privé parkje waar helaas een hondenverbod geldt.
Omdat het om een geklasseerd huis gaat, is de huurprijs voor zulke toplocatie (op exact 300 m van het Bode museum, voorkant zicht op koepel van de nieuwe synagoge, achterkant op de Sophienkirche) zéér redelijk: zo’n 8 euro/m2.
Het ligt ook zeer gunstig wat betreft het openbaar vervoer. Héél belangrijk in deze stad.
Recht tegenover ligt het Mont Bijou park aan de Spree met daarin een openbaar openluchtkinderzwembad (wow, ik begin al op z’n Duits superlange woorden te maken!) Zeer vol maar zeer leuk als het zoals nu overdag zo’n 31°c graden in de schaduw is. Ook Strandbar Mitte ligt om de hoek. Hier kan je tussen de palmbomen in een ligstoel een pintje kan drinken of ’s avonds kan gaan dansen of nog gaan kijken naar theaterstukken of concerten in een soort van provisoir opgestelde houten burcht. Het is hetzelfde theatergezelschap dat ook in de winter actief is in 2 boshutten waarover ik hier een stukje heb geschreven.
De opdeling van het appartement is weliswaar niet ideaal: 1 kamer is namelijk een doorgangskamer. Typisch Berlijns met die zogenaamde Berliner Zimmer die eigenlijk een overgangskamer is van het voorhuis naar het zij-of achterhuis. Je moet dus door die Berliner Zimmer (nu de keuken) én de een slaapkamer als je naar de woonkamer of naar het terras moet. Maar de voordelen wegen niet op tegen de nadelen en het besluit is snel genomen: ik bel de makelaar en zeg dat ik ervoor ga. Maar ze belt me terug om me te zeggen dat de eigenaar eigenlijk al zijn oog al had laten vallen op iemand anders. Iemand met meer credibiliteit, je weet wel, alles wat ik in mijn vorige blogpost heb aangetoond en waar hier zo’n belang aan wordt gehecht.
Maar ik ben een vechter en bel even later terug, nog niet verslagen:
“ ja maar, stel dat ik 1 jaar lang de huur op voorhand betaal?”
“Ok, ik probeer het.” Zegt de makelaar.
“Nope” zegt de eigenaar.
En even later:
“Maar 2 jaar, daar wil ik wel over nadenken.”
Jezusmina! 2 jaar huur! En onze loft is al wel verkocht maar nog niet betaald. Waar ga ik in godsnaam al dat geld gaan halen?
Er zit maar 1 ding op: aan de familie een lening vragen. Dat is niet leuk maar misschien ook niet zo erg. Het is immers kwestie van een paar weken voor de werkelijke eigendomsoverdracht in gaat.
Dat vooruit betalen is op zich misschien wel heel smerig maar anderzijds is het ook wel een zekerheid: een zeker budget, en normaliter kunnen ze ons er ook niet direct uit gooien.
Afijn, resultaat van dit alles: huurcontract getekend, en een 18 jarige dochter die in de wolken is over het feit dat we nu eindelijk, eindelijk na al die jaren in de middle of nowhere, midden in de actie gaan wonen J
Berlijnse mijmeringen 