Credits: Gregor Hohenberg
Muzikanten in pak. Ik heb er een zwak voor. Want een kostuum, dat is altijd goe. Neen,ik heb het hier niet over de strak in het pak zittende testosteronbommen van ons aller Triggerfinger maar over de goeie ouwe tijd van de big bands. Laat de trompetten, contra-en andere bassen, pupitters, mannen in pak en vrouwen in avondkleed maar aanrukken. En dan die muziek van Cole Porter of Kurt Weil. Ik zwijmel. Een gouden combinatie. Ik had de eer en het genoegen zulk een combinatie mee te maken met een optreden van Max Raabe en zijn Palast Orchester in het historische Admiralspalast in de Friedrichstr. Raabe is wereldbekend geworden met zijn vertolkingen van liederen uit de tijd van de Weimarer Republiek dus eind jaren ’20, begin jaren ’30. Hij schrijft ook zélf songs en de combinatie droge teksten met balorkest is eigenlijk erg goed. Neem bijvoorbeeld een nummer als “Küssen kann man nicht alleine‘. De titel alleen al is een literaire prijs waard 🙂
Mijn verwachtingen waren dan ook erg groot. Altijd gevaarlijk. Ik heb in 2001 Duveltjeskermis gezien, gehoord en van dichtbij meegemaakt. Zo’n grote klasse legt de lat erg hoog natuurlijk!
Gistern vrijdag, maakte de Duitse televisie opnames voor de nieuwe Raabe DVD. Er wordt op een internationaal publiek gerekend wat ook te merken is aan de keuze van de songs. De opname is gespreid over twee dagen. Gisteren werden de close ups ingeblikt. Vandaag zaterdag, volgen de andere opnames. Groot budget. Groot project. Maar liefst 14 camerastandpunten. Het houdt ook in dat alles piekfijn volgens schema moet verlopen. Wat het denk ik, altijd wel doet, maar daar heb ik natuurlijk het raden naar.
De boomlange Max Raabe is eigenlijk een geschoold bariton zanger. Hij heeft het Palast Orchester reeds in 1986 opgericht en steeds koppig zijn zin gedaan en zijn liefde voor dit toch wel erg speciale muziekgenre blijven volgen.
Ik zie een erg goed geöliede machine op de (overigens prachtige) scène. Raabe en zijn 12 muzikanten zien er geweldig uit. De zanger is wel ontzettend stijf en onderkoeld. Je zou hem zo bij Kraftwerk kunnen laten meespelen als je begrijpt wat ik bedoel.
De keuze van de liederen is divers. Het gaat van een a capella versie van“ich bin von Kopf bis Fuss” tot “Smoke gets in your eyes” of “Mackie Messer’ (Mack the Knife) in de versie van Kurt Weil en Bertold Brecht. “Somewhere over the rainbow” wordt door de pianist op een glazen piano gespeeld. Je weet wel: dat zijn glazen die met water zijn gevuld en dan moet je over de rand wrijven om het kristal te laten “zingen”. Origineel is het wel , maar raken doet het niet echt. Ik herken andere songs uit vroege Fred Astaire films. Nog andere, vooral de Duitse, zijn me dan volledig onbekend maar erg mooi. Raabe’s stem en uitstraling is perfect voor de Duitse nummers. Daar werkt zijn onderkoelde humor perfect. Ik heb meer moeite met de Amerikaanse songs. Die zijn al zo vaak en zo ontzettend goed en gevoelig vertolkt, dat hij hier toch te kort schiet. En de rumba die hier ten gehore werd gebracht, was absoluut niet geslaagd. Rumba moet swingen als de beesten, en dat deed het niet.
Het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwelijke 60+ (Raabe is zeker niet onaantrekkelijk) Een paar jonge meiden in jaren ’20 kleding fleuren het geheel op. Merkwaardig toch, deze muziek is eigenlijk super hip. Waar blijven al die Berlijnse hipsters als je ze nodig hebt?
Want de aanpak is tijdloos en de humor van Raabe zo kurkdroog dat ik er zelfs bij het neerpennen van dit verslag, spontaan dorst van krijg.
Eén keer is Max Raabe uit zijn rol gevallen. Heel even was hij zijn tekst kwijt. Heerlijk moment was dat: het kleine falen. Dat menselijke. Hij loste het uiteraard super professioneel op maar ik was gelukkig. Ik had namelijk de mens achter de performer gezien.
Het laatste nummer heette toepasselijk “Am Ende kommt immer der Schluss”.
Een oorverdovend applaus later, krijgen we nog drie bisnummers met een ontzettend mooi slaapliedje als allerlaatste song.
WIE? Max Raabe & Palast Orchester
WAAR? Admiralpalast, Berlin
WANNEER? Vrijdag 23 en zaterdag 24 mei om 20:00.
TICKETS? vandaag misschien nog aan de kassa te verkrijgen
OORDEEL? knap, maar te weinig emoties
Berlijnse mijmeringen 