Generous Jamie

Nederlandse versie hier

momentumIt’s been a while since I posted a concert review. And nope, this blog post isn’t one neither. Therefore, it isn’t neutral enough. But wtf, I have no boss, no record company, not even a proofreaders who will give me a hard time. This used to be much different back in the nineties 😀

Back then I worked for a small independent Belgian record company. As every independent they struggled and are still struggling and barely can survive the MP3 era. I worked my ass off en felt terribly responsible for “my” artists. That used to be mainly people from the so-called world music scene. World music was hot in the nineties thanks to people like Ry Cooder who introduced to Western world to the Buena Vista Social Club and broadened our musicalal horizon.

My 2 bosses never did proper promotion. So the job had to be built up from scratch, with just a little money but lots of passion. This means: sending promo copies to the press so that they can write critics, going to radios and try to make them play your artiest, organising promotional days when there’s a new album coming up etc.

As a small independent label we had to work and scream twice as hard to be taken seriously. I remember de arrogance of some music programmers. We were laughed at by the commercial radio for being not commercial enough and not taken seriously by alternative radio (for being too exotic).

A part from “exotic “music we also distributed a few jazz labels. Candid Records was one of them. That was and still is owned by Alan Bates. Alan is an old style music businessman, with a passion for jazz and jazz musicians. He’s 86 now and still active in the business. He won the “Services to Jazz “award at the 2008 BBC Jazz Awards.

One day back in 2002: another day at the office. London calling.

Hi Nathalie, Marc here from Candid Records.”

Marc invites us to come and listen to a fabulous new artist they signed just recently. He’s young, he’s handsome and he’s busted with talent. That’s what Marc said.

A couple of days later, I’m in the train to London, little bit sceptical. It’s not the first time that record companies overstate new artists 🙂

The venue is great, really Londonean (how do you say this in proper English??) and the atmosphere is nervous, filled with tense expectation. I’m expecting too, my second child, but this I didn’t know.

First we listen to Bill Nighy, who is nowadays a really famous actor (remember Love Actually??) but back than he was known for a hit he made in the eighties.  I remember him not being a great singer, but that didn’t matter, the song sucked too, but he had the attitude.

En then it is time for the special guest. The tension is getting even stronger.

Then Jamie enters on stage, completely relaxed (or so it seems): a young man, no a boy, definetaly still a boy. Already wearing his typical “just came out of bed” look. He sits down behind the piano and starts to sing.  And here’s the moment: that magical moment in which you understand why you are doing this job and why you love it that much. The gut feeling, the chicken pocks. The magic.

Jamie Cullum, with his only 21 or 22 years of life experience sings jazz standards as he had written them himself. Here’s an artist at work: he can not only play the piano divinely but he’s also an excellent singer and performer, he knows how to choose his musicians (Sebastiaan De Krom on drums!) en gives all he’s got in a concert I will never forget. The public loves him.

It was the first time I saw Jamie and of course I knew a star was born. But then again, you are never certain and you don’t become a star just like that. You have to work for it, dear reader.

I remember one of my first conversations with Jamie in which he asked me:

Nathalie, did you ever play the piano so long and so hard, your fingers starting to bleed?

Euh, no Jamie, no, I did not.”

That’s one of the reasons  he’s a performer and most of us aren’t.

A few weeks later, Jamie and Marc come to Belgium to do some press promotion.  I managed to have a couple of radio’s to play his single “I want to be a pop star” (listen to it: here) and some journalists will make an interview with this artists they never heard of. But it was difficult, I admit. I am assisted by Heidi, the girl who will take over my job, with whom I started to be friends (for life I hope). What was also great is that Jerome, a Radio 21 radio programmer believed in Jamie and ask him to play his version of Radiohead’s High & Dry live on the radio.  Cool.

In the evening I drove Marc & Jamie back to the airport. They were flying Ryanair at the time (yes!) and I had to drive all the way to Charleroi. And (another yes!) even back in 2002 there were already huge traffic jams. So yes again, we missed the last plane to London. I finally managed to find a lousy hotel in the suburbs of Charleroi so they could take a flight back first thing in the morning.

They weren’t even mad at me, something for which I’m still grateful.

A year later, Jamie signed with Universal and the rest is history.

Two years ago, I saw Jamie in concert for the first time since 10 years. It was at the Jazz Festival in Juan les Pins. It is still one of the best concerts I ever saw. The intensity Jamie and his band show on stage and their communication with the public is rare.

20130417_205052

And last week there was this concert in Berlin’s Heimathafen. A fantastic venue, very old school, wooden floors, balconies… A kinda try out concert for Jamie’s new cd. Or so I thought.

The band must be exhausted, because I heard that the day before they had to perform with Jools Holland and you cannot refuse Jools, can you? Even if you have to book a return flight to London when your touring in Europe.

“Momentum”, the new cd is coming out in May and that’s why Jamie likes to perform in smaller clubs. My daughter and I had a chance to be there thanks to Marc (thanks again M!).

It was years ago, what do I say, a LIFE ago that I had the chance to be on a guest list. I was thrown back into my past immediately. My daughter L., is completely amazed when she got to wear a yellow bracelet with gives us access to the balconies.

 

When we are sitting in the nice and cosy bar upstairs, drinking a beer, a girl gives us two tickets for free drinks. If you work in the business you find this completely normal. But seriously it is not. I realise that now, when I look at my daughter and seeing how happy she is. She didn’t consume her drink; I suppose she still got the ticket. I’m afraid I drunk mine 🙂

The supporting act consists of 2 lads whose names I didn’t understand. Very good musically speaking and the German public are excellent and willing but they are not that communicative and I miss the generosity, the contact with the public. Stress maybe? Pity.

And then is time for Jumping Jamie Flash. He jumps on the stage as he always does and the public is ready to follow him on his musical trip wherever that may go.

“The Same Things” is a new song and a great one to start with: very rhythmical, energetic, and generous.

Jamie isn’t the boy I met 10 years ago. He is now father of 2 children and married with the granddaughter of Roald Dahl (how cool is that hu!).

The set is not really very constructed. What I mean by that is that the set is nearly completely improvised. Jamie never ever plays with a set list, he listens and feels the public and he reacts to that. Must be hard for the musicians but apparently they happen to love it. “It is different every time and it keeps us very much alert, we love it even though we obviously miss a lot of times” Says Chris Hill, the bass player. All the musicians also play in other bands.  The fact that there’s no fixed playlist gives Jamie a lot of freedom and enables him to keep in touch with the public.

jamieIMG_1203

My favourite moments are often the improvised solo’s, often very very jazzy even if his repertoire is getting poppyer.  “All over it now” sounds good and the new single (or so I think) “Everything you didn’t do” is a great pop song.

I am a bit surprised that only half of the new record is being played but then again: that is no real suprise really. “The Pursuit”, his last album was already very poppy and “Momentum” continues in the same direction.

 

Although most of the set is up-tempo, there are some ballads too. I am not a ballad person unless there are made of the right stuff and usually, with Jamie, there are.

When I meet him afterwards in the lobby all I can say is:

Hi Jamie, remember be, it’s been a while.? I’m so proud of you!

IMG_1208

I know I know I’m being far from original but this is exactly how I felt and I meant it from the bottom of my heart.

And my daughter? She’s on cloud nine: drinking beer with the musicians, getting a big hug from Jamie, a fantastic concert. Can it get better than this?

What?: Jamie Cullum in Heimathafen, Berlin, 17 april 2013

Setlist: The Same Things
/All Over It Now/
Everything You Didn’t do/
Get Your Way
/Save Your Soul/
Frontin’
/Love For Sale/
Standing Still/
Pure Imagination
/All At Sea/
Don’t Stop The Music
/Sad Sad World
/These Are The Days
/20 Something
/You’re Not The Only One
/Mix Tape
———-
Gran Torino
Upcoming concert in Berlin: Zitadelle Spandau on August 23, tickets here

Upcoming album: “Momentum” out on May 20

http://momentum.jamiecullum.com

©foto’s: Louise Vangilbergen of Nathalie Dewalhens

Advertentie

Jamie Cullum

                                                   English version in a new blogpost

 

Afbeelding Het is alweer een tijd geleden dat ik een concertverslag uit mijn vingers pompte. En neen,deze blogpost is er ook al geen. Daarvoor is het niet objectief en al helemaal niet snel genoeg. Maar wat dan nog, ik heb immers geen baas, geen platenfirma, zelfs geen eindredacteur die me op de vingers komt tikken 🙂 Dat was vroeger wel even anders.

Einde jaren negentig werkte ik namelijk voor een Belgische platenfirma. Een zeer kleine independent die net als bijna alle andere independents het MP3 tijdperk zeer moeizaam overleeft. Het was het einde van de jaren negentig en ik werkte hard en voelde me zeer verantwoordelijk voor “mijn” artiesten. Dat waren hoofdzakelijk mensen uit de zogenaamde wereldmuziek. Een niche markt dus maar redelijk belangrijk omdat het succes van de Buena Vista Social Club enorm aanstekelijk heeft gewerkt en de het grote publiek was ineens klaar voor al die buitenlandse invloeden.

Mijn job, verantwoordelijke voor de promotie,  moest eigenlijk nog gecreëerd worden, want de 2 eigenaars hadden nog nooit echt aan promotie gedaan. Dat betekende pers aanspreken,  radio’s aflopen om je plaatje toe doen draaien en als de artiest in het land was, promo dagen organiseren met als doel zoveel mogelijk plaatjes te verkopen.

Op sommige artiesten werkte ik me blauw zonder 1 cd meer te verkopen.  Andere verkochten eigenlijk zo goed als zichzelf. En op nog andere moest er gewoon hard gefakt worden.

Als kleine, onafhankelijke moest je trouwens eens zo hard werken om au serieux genomen te worden. Ik herinner ik me bijvoorbeeld de arrogantie van sommige Studio Brussel programmatoren voor wie ik uiteraard niet cool genoeg was.

We vertegenwoordigden behalve world music labels ook wel wat jazz labels. Waaronder Candid Records. Dat was toen al en is nog steeds eigendom van ene Alan Bates. Een old style muziekbusiness man, met een hart voor de muziek en de muzikanten.  86 is hij nu en nog steeds hyperactief . In 2008 won hij de Services to Jazz award op de  2008 BBC Jazz Awards.

Op een dag in 2002 worden we gebeld door Marc, één van de werknemers van Candid om ons uit te nodigen voor een concert van een kerel die ze helemaal zien zitten. Ik spoor naar London, beetje sceptisch uiteraard, want het is niet de eerste keer dat platenlabels gebakken lucht verkopen. De bar is typisch Londons, de sfeer is er eentje van hoge verwachtingen. Ook in ben in verwachting, maar dat wist ik toen nog niet 🙂 Als voorprogramma brengt een obligate excentrieke Brit zijn jaren tachtig hit . Bill Nighy is ondertussen, dankzij o.a. Love Actually, een hele gekende acteur geworden. Echt zingen kon hij niet, maar stijl had ie wel.

En dan is het tijd voor de gast waar het hier allemaal om draait: een klein mannetje, bijna nog een jongen,  met de haren in de war zet zich achter zijn piano en geeft daar een concert weg dat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Dit is de reden waarom ik zo van mijn vak hield: zo een talent, zo’n ontdekking is goud waard . En magisch.

Deze kerel kan niet alleen ontzettend goed piano spelen en zingen, hij omringt zich ook met de beste muzikanten (waaronder drummer Sebastiaan De Krom), schrijft eigen nummers, herinterpreteert jazz-én rockklassiekers alsof ie ze zelf heeft geschreven én kan bovendien het publiek entertainen. Het publiek, dat nog nooit van hem had gehoord, eet uit zijn hand.

Het was de eerste keer dat ik Jamie Cullum aan het werk zag en ik wist dat het een ster ging worden. Maar, en dit al u misschien verbazen beste lezer, een ster word je dus niet zo maar.  Ik herinner me één van onze gesprekken waarin Jamie me vroeg: “Nathalie, heb je al ooit zo lang piano gespeeld tot je vingers erbij bloedden?”.

Euh, neen Jamie, neen. Daarom ben ik ook geen popster, en jij wel.

Toen Jamie een paar weken later naar België kwam om promotie te maken heb ik heel hard aan de kar moeten trekken om radioprogrammatoren  zover te krijgen dat ze plaatjes van hem draaiden. En om journalisten zover te krijgen dat ze een artikel aan hem wijden. Want ik vertegenwoordigde immers maar een onbetekend platenlabel en de artiest totaal onbekend. Hij kreeg heeft hij wel een beetje airplay gekregen bij Radio 1 en Radio 21. Dat laatste was erg leuk: Jerome van Radio 21 had Jamie uitgenodigd om zijn versie van High and Dry van Radiohead in live sessie uit te voeren. Heerlijk. De versie staat zelfs nu, meer dan 10 jaar later,  nog als een huis.

Ik herinner me die dag nog als was het gisteren. Jamie en Marc (nog steeds zijn manager) vlogen toen nog met Ryanair. En door files (ja ook toen al) hebben ze hun vliegtuig gemist. Ik heb toen nog half Charleroi afgereden om nog een vrij hotel voor hen te vinden. Het werd een redelijk proper, zeer goedkoop hotel ergens in de Charleroise suburbs.   Ze hebben het me nooit kwalijk genomen.

(Het was ook het begin van mijn (hopelijk) levenslange vriendschap met mijn opvolgster Heidi (alias Clementine) bij de platenfirma. Dit volledig tussen haakjes)

Een jaar later tekende Jamie bij Universal en de rest is geschiedenis.

Het is pas 2 jaar geleden dat ik Jamie opnieuw zag optreden, op het jazzfestival in Juan les Pins. Nog steeds één van de beste optredens die ik heb gezien. De intensiteit en muzikaliteit, die van Jamie en zijn groep uitstralen is zeldzaam. Het respect voor het publiek is écht.

En gisteren, gisteren was er dan een concert in de Heimathaven in Berlijn.

Een schitterende zaal, old school weet je wel, met houten vloer en balkonnetje op de eerste verdieping, en het concert was zoiets al try out voor zijn nieuwe cd. Tenminste, dat dacht ik toch.

De band was doodmoe, ze hadden de dag ervoor over en weer moeten vliegen om bij Jools Holland te gaan spelen. Maar als Jools je vraagt, weiger je niet.

In mei komt er een nieuwe cd uit “Momentum” en als aanleiding daarvan speelt Jamie een aantal concerten in kleine clubs. En mijn dochter en ik mochten daarbij zijn.

Het was jaren geleden dat ik nog eens op een gastenlijst mocht staan, ik werd dus meteen in mijn verleden geworpen. Mijn dochter L. staat verbaasd te kijken als we bij de ingang een armbandje krijgen waarmee we toegang hebben tot het balkon.

Afbeelding

Ze is helemaal in de wolken en zal dat nog meer zijn als ze haar eerste biertje heeft gedronken. Als we boven zitten komt er een meisje naar ons toe (vermoedelijk een promo-meisje, net als ik was zoveel jaar geleden) en ze geeft ons 2 tickets voor gratis drankjes.

Als je in de business zit vind je zoiets normaal. Je wordt er al heel snel snob. Mijn dochter maakt me  duidelijk  dat zoiets echt wel uitzonderlijk is. Ze geniet van alles wat er gebeurt maar zal haar gratis drankje niet consumeren (ik vermoed dat ze het ticketje netjes bijhoudt).

Het voorprogramma wordt verzorgd door 2 gasten waarvan ik de naam niet heb begrepen. Muzikaal gezien eigenlijk heel sterk en het publiek was ook heel gul en onthaalde hen zeer goed, maar net dat gulle ontbrak bij hen. Waren het de zenuwen ? Ik had niet de indruk en zij hebben er dan ook geen nagelaten. Jammer.

En toen kwam Jamie op het podium gehuppeld. Met die energie die hem zo eigen is. En hop, de sfeer zat er meteen dik in. Amper een introductie en “The Same Things” knalt uit de boxen. Goeie keuze, nieuwe song, heel ritmisch, heel gul (tja).

Jamie is ondertussen een dertiger met 2 kinderen en al lang niet meer de zeer jonge man van 10 jaar geleden.

De set is niet echt strak. In de zin van ‘er kan van alles gebeuren en dat is maar goed ook’. Dat is bewust zo gedaan. Er is ook nooit een setlist. Jamie speelt altijd in op het publiek. Een groot deel is dus puur improvisatie. Zijn muzikanten

Afbeelding

(die stuk voor stuk nog in andere groepen spelen) zijn erop voorbereid en vinden het allemaal heerlijk. “Zo blijft het spannend, zelfs al missen we vaak.” Aldus de bassist. Mijn favoriete momenten blijven de solo’s , vaak van heel erg hoog niveau. En zelfs in popsongs hebben ze een heel jazzy tintje. “All over it now” blijft een geweldig nummer en zijn nieuwe single “Everything you didn’t do” is een dijk van een popsong. De clip vind je hier. De nieuwe songs zijn trouwens nog poppiër (hoe schrijf je dit onding??) dan anders. Die weg was ie al ingeslagen met zijn vorige cd “The Pursuit” en “Memento” lijkt me dan ook op het eerste zicht  een perfecte opvolger.

Ik sta eigenlijk verbaasd dat er maar ongeveer de helft van de nieuwe plaat werd gespeeld. Het is eerder een leuke mix van zijn meer jazzy nummers met popnummers. Hij brengt ook een aantal ballads, waarvan de ene me al iets meer kan bekoren dan de andere. Ik ben dan ook geen ballad mens, of ze moeten uit heel goed hout gesneden zijn, wat bij Jamie gelukkig meestal het geval is.Afbeelding

De afsluiter wordt ‘Gran Torino‘, meezinger van formaat, het dak gaat eraf en de mythe dat het Duits publiek koud is, is voor eens en voor altijd begraven.

Als ik hem achteraf in de loge ontmoet kan ik niks anders uitbrengen dan “ik ben fier op u”.

AfbeeldingNiet bijster origineel, ‘k weet het, maar ik meende het uit de grond van mijn hart. En Louise ?

Zij is helemaal in de wolken, een biertje drinken met de muzikanten en de manager,  een dikke knuf van Jamie, een geweldig concert, meer moet dat echt niet zijn zo op een zachtewoensdagavond in april.

Wat?: Jamie Cullum in Heimathafen, Berlin, 17 april 2013

Setlist: The Same Things
 , All Over It Now, 
Everything You Didn’t do
, Get Your Way
, Save Your Soul, 
Frontin’, 
Love For Sale, 
Standing Still, 
Pure Imagination
,All At Sea, 
Don’t Stop The Music
, Sad Sad World
, These Are The Days,
20 Something
,You’re Not The Only One
Mix Tape
 /// Gran Torino

Upcoming concert: 23 augustus 2013, Zitadelle Spandau, Berlin, maar ook op andere plaatsen in Europa: klik hier voor tickets

Upcoming album: “Momentum” out on May 20

 

©foto’s concert & loges: Louise Vangilbergen of Nathalie Dewalhens

Heel flink jongen!

Afbeelding

Ik heb 2 flinke kinderen.”Hahaha” hoor ik al, en “ja, dat zeggen wel meer ouders“.

Dat is ook zo en ongetwijfeld hebben sommigen ervan gelijk. Maar geef me even tijd en laat me het kort uitleggen. Eind juli 2012 zijn we in Berlijn komen wonen. Het is nu half april 2013. We komen van het platteland en geen van ons spreekt Duits. Beide kinderen gaan met het openbaar vervoer naar school. Berlijn is een grote, uitgestrekte stad met 3,5 miljoen inwoners. Mijn dochters school, het Lycée Français van Berlijn ligt op zo’n 12 km vogelvlucht naar het Westen. Ze treint en tramt naar school en dat duurt een uur. Maar ze is 18 jaar, en er bestaan iPods en boeken en meditatieoefeningen (van dit laatste ben ik niet zeker :-)) om de reistijd door te komen. Dat zij flink was, dat wist ik al lang.

Zoonlief is echter nog maar 9, zit op een Frans-Duitse school en doet er iets minder lang over: zo’n 3 kwartier. Beide moeten om 6h30 opstaan. Ook zoonlief moet ook eerst naar de metrohalte stappen, daar de trein nemen naar het Ostkreuz station en vervolgens de bus die op zo’n 5 minuten stappen van zijn school stopt. Dat is al redelijk ingewikkeld, maar hij doet dit sinds kort en zonder verpinken. Het komt voor dat hij zich van bus vergist, maar dan stapt hij gewoon ergens anders af en lost het wel op één of andere manier op. Het helpt ook dat hij al goed Duits spreekt.

Omdat we hem in het begin met de auto naar school voerden,hebben we geen abonnement voor hem gekocht. Hij moet dus ’s morgens dus heel vaak nog een kaartje aan het apparaat kopen. Dat doet hij ondertussen met z’n ogen dicht.

Is het wel verantwoord om zo’n jong kind alleen naar school te laten gaan? Tuurlijk wel: het bevordert de zelfstandigheid, ze moeten zelf beslissingen nemen, zijn verantwoordelijk voor hun daden, jong geleerd is oud gedaan enz. Anderzijds is de jongste toch nog heel jong en zeer kwetsbaar.Unknown-1

Dat realiseerde ik me vandaag nog toen hij me bijna in paniek belde (hij heeft een gsm gekregen en ik bel minstens 1 keer per rit om te zien of hij wel in de juiste bus zit):

Mama!” Mama” Snik. Snik. “Ik vind mijn geld niet meer!“. Huilend hangt hij aan de telefoon.

Blijf kalm, jongen, wat is er gebeurd?

Snik. “Ik vind mijn geld niet meer! Sorry, mama, sorry

Ik denk aan die keer dat hij zijn busgeld had opgedaan aan snoep maar hij zich toch nog uit de slag heeft weten trekken, maar ik voel dat hij echt van de kaart is en ga nu geen ouwe koeien uit de sloot halen.

“‘t Is niks mijne vriend, echt niet. Blijf kalm. Waar ben je? Ik kom je halen.

Ik ben aan Rathaus Neukölln. Ik was op de bus en ik vond mijn geld niet meer en ik moest eruit bij de volgende halte van de chauffeur. Er was een Turkse man die voor mij wou betalen, maar dat mocht hij niet van de chauffeur. Zij wou zijn geld niet aannemen

WAT?” Ik verman me. “Wat? Maar ik ben zeker dat je je geld meehad, het is in je kleine portemonnee. Je ging alvast ’s morgens 2 tickets kopen.”

Ah ja, da’s waar!” klonk het ineens enorm opgelucht “ik heb mijn ticket al! Dan neem ik de volgende bus.Tot zo!

Tot zo jongen, ik kom je halen met de hond aan ons station, ok?

Ok mama!

Ik leg de telefoon af en loop stampvoetend en mezelf verwijtend door het huis.Vraag ik niet teveel van hem? Is hij niet te jong?

Maar ik stel me vooral de vraag: Hoe harteloos kan je zijn om een jongetje van 9 van de bus te gooien omdat hij niet direct zijn kaartje vindt?

Moet ik het signaleren aan de BVG, de vervoersmaatschappij? Maar ik heb niet veel argumenten gezien hij in de ogen van de chauffeur effectief zonder ticket op de bus zat en dus strikt genomen zwart aan ’t rijden was.

Ik ben bang dat ik hem terug ga vinden als een hoopje ellende, maar neen hoor, als ik hem oppik  is hij er al helemaal over en ziet het weekend en de uren computerplezier met de glimlach tegemoet.

Hij eet een hele chocoladen paashaas en voor één keer houd ik mijn mond.

De chauffeur van de bus kan de pot op. Ik heb echt een flinke zoon.

Pasen in het Park

DSC01219

Dat de winter lang was en Pasen vroeg kwam, is een open deur intrappen. Met permissie gebruik ik deze zin toch als inleiding om de foto’s te duiden. Want sneeuw en paashazen is niet echt een geloofwaardige combinatie.

Paasmaandag 2013 heb ik mijn kinderen van 18 en 9 van de computer kunnen losrukken om een bezoekje te brengen aan het Schöneberg Sudgelände Park.

Dat is één van die typisch Berlijnse parken: het is eigenlijk een oud rangeerstation (één van de grootste van Duitsland in de jaren dertig) met ateliers en alles wat er bijhoort . Na de oorlog werd het gesloten en werd het minder en minder gebruikt. Het werd zowat 60 jaar verwaarloost. Jaren waarin de natuur de tijd heeft gekregen om haar plaats terug op te eisen. Ik geef toe: dit is een zeer geslaagde make –over en de burgerinitiatieven die hiervan aan de basis lagen kunnen niet genoeg bedankt worden. Sinds 2000 is het officieel een natuurpark . Het zou een soort compensatie geweest zijn voor wat er met de betonnering van de Potzdammer Platz is gebeurd.

Ik had op internet gelezen dat er allerhande animaties zouden zijn met de Paasdagen en dat kon ik mijn negenjarige zoon niet echt onthouden. De zon schijnt en het is amper 40 minuten stappen en sporen van huis tot park.

De fun begint eigenlijk al zodra je uit de trein stapt en het metrostationnetje aanschouwt. Dat is vanaf nu officieel tot mijn favoriet stationnetje verkozen. “Priesterweg” heet het en het is zo retro dat het bijna onecht lijkt.

Afbeelding

(Foto: Wikipedia)

Je betaalt 1 euro inkom en dan kan je onbeperkt genieten van 18 hectaren Industrieel natuurgebied.Het park heeft alles wat bij een Berlijns park hoort: een grafitti-muur, een bar, een museumpje voor moderne kunst, een paar leuke architecturale vondsten, wat verlaten en doorroeste industriële voorwerpen.

DSC01209DSC01231DSC01241

Afbeelding

Oh, en ik zou het bijna nog vergeten: een geweldige ouwe locomotief.

Locomotion

De rails zijn omgebouwd in begaanbare paden en tussen de paden is de vegetatie in stand gehouden waardoor het geheel veel groteer lijkt dan het eigenlijk is. Het design is gebeurd door een artiestengroep genaamd Odious. Ze hebben dat ook gesigneerd al moet je wel heel goeie ogen hebben om hun handtekening te vinden.

DSC01251

DSC01282

Het park op zich is geweldig, de animaties (en de koffie) een beetje aan de lauwe kant maar dat kan de pret van het eieren rapen niet drukken.

Moest je ook zin hebben om een kijkje te nemen: het park is open van 9u00 tot zonsondergangen je mag/kan er niet fietsen of skaten noch  met je hond wandelen. Het is echt de bedoeling dat het een natuurgebied is en blijft. Maar net ernaast, aan de andere kant van de spoorweg, ligt een heel leuk recreatiegebied waar het erg goed skaten is (weet ik wegens door zoonlief zelf getest en goedbevonden).

Afbeelding

Credit foto’s:  Louise Vangilbergen tenzij anders aangegeven.