Dag Van de Duitse Eénheid

Het is vandaag 3 oktober en het economisch leven staat hier in Duitsland heel even stil. Het is immers de Tag der Deutsche Einheit, en dat is een officiële vrije dag. Terecht denk ik.

Maar hé, laat ik het nu net niet daarover willen hebben. Flauw grapje, ‘k weet het.

Sinds we in Berlijn zijn komen wonen, zo’n 2 maanden geleden, heeft het ongeveer 3 dagen geregend. Meestal schijnt de zon en vandaag 3 oktober is het zo’n 20°C en is het weer van dat. Net als gisteren. En eergisteren.

Zowat al onze vrienden bekeken ons meewarig toen we ze vorig jaar vertelden dat we gingen verhuizen. Van het warme Zuiden naar het koude Noorden. Wat zij niet weten is dat het warme Zuiden  helemaal niet zo warm is en het koude Noorden  helemaal niet zo koud. Laat jullie vooral niks anders wijsmaken.

Radiohead

Zondagavond 30 september concerteerde de Britse band Radiohead op de Kindl Buhne.  Radiohead heeft bijna 10 miljoen fans op Facebook. Dat moet je verdienen. En dat ze het verdienen heb ik nu, rijkelijk laat, ik geef het grif toe, wel begrepen.

Hier in Berlijn zit in de prijs van de tickets meestal de prijs van het openbaar vervoer inbegrepen. En zo hoort het ook. Twee haltes met de metro, een halfuurtje tram, 5 minuutjes stappen door de Wuhlheide en we staan voor Kindl Buhne. Een arena met plaats voor 17 000 toeschouwers. Radiohead stond hier gisteren ook al op de planken. Beide concerten waren uitverkocht. En beide concerten waren eigenlijk voorzien begin juli maar een ongeval waarbij een roadie het leven liet heeft hen de Europese tournee verplicht uitgesteld.

De sfeer in de arena zit erin. Gemoedelijk. Berlijns. Internationaal. Drank en knabbels wel ontzettend duur naar Berlijnse normen. Wat ook opvalt, is de puike organisatie. Na 7 jaar Zuid-Europa doet dat iets met een mens :-).

Eerste helft is voor het Canadese Caribou. Het publiek is gematigd gewillig maar ik ben niet overtuigd. Een paar sterke nummers en een beat die staat als een huis maar ik miste een echt hoogtepunt.

Of lag dat aan het feit dat de groep door het Radiohead-management volgens sommige journalisten werd verplicht om maar op 70% van haar geluidscapaciteit te spelen?

Dan héél lang wachten op RH. De zon gaat onder. En een heldere maan komt op. En het wordt kouder.

En dan even warmer. Want Thom Yorke komt op. Klein en fijn en met nieuw kapsel (in casu: staartje).

Mijn Radiohead kennis reikt niet veel verder dan Paranoid Android, OK Computer en 2 nummers in het coverbandje waar ik ooit in zong. Ik denk dat ik deze kunstenaars (want dat zijn ze eigenlijk) te vergaand vond, te diep, te confronterend misschien. Het is een gevoel dat ik ook had met Joy Division. En met Jacques Brel.

Maar Radiohead is wél één van de bands die ik wou zien, voor ook ik naar de eeuwige jachtvelden moet vertrekken.
Het podium is bezaaid met kleine camera’s. En de hemel boven het podium is bezaaid met grote LED-vierkanten. Noblesse oblige; Radiohead is altijd heel eigentijds geweest en dat blijkt ook uit hun voorliefde voor het internet en moderne technologiën. Thom Yorke is in grote vorm. Hij praat zelfs met het publiek, dat is waarschijnlijk nog maar zelden gebeurd. Hij legt uit dat het gisteren laat was geweest. Het bleek dat hij samen met Dan Snaith van Caribou een DJ-set had gespeeld in een Berlijnse club. Wat ook meteen een uitleg is voor zijn constante opmerkingen over de kou. Had hij maar wat meer geslapen, dan had hij er niet zoveel last van gehad, haha.

Eerste nummer is “Lotus Flower” en het zet meteen de toon voor de rest van de set.

Op een gegeven moment zie ik wat strubbelingen in de voorste gelederen. Het wordt al snel duidelijk wat er aan de hand is: “About the security guys telling you not to film the concert: that’s BULLSHIT. Of course you can film us, as far as I’m concerned.” Compleet met opgestoken middenvinger. Het moet gezegd: Yorke blijft zijn principes trouw.

Hij is overigens een ontzettend goeie zanger en ik heb eigenlijk nu pas door wat voor een veelzijdige band RH wel is.

Coldheads

En het wordt effectief kouder. Yorke danst zichzelf op zijn manier warm en is zelfs in voor grapjes. Zo vraagt ie aan de (kale) drummers of ze het niet te koud hebben. “Haha, they are Coldhead”. En wanneer één van hen veel te snel inzet, wordt er zowaar wat gedold op het podium en eventjes krijgen we een heus bossa-ritmetje.

Eén van de hoogtepunten vond ik “Ful Stop”. Maar oordeel zelf en klik hier.

Enne, ook niet onbelangrijk hier: het belang van een basgitaar beste mensen. Eén van de mooiste en meest ongewaardeerde instrumenten.  Zij stond luid, héél luid.

“It is so fucking cold. Grab something besides you. A human being for instance.”

“Brrrrr this is the coldest gig I ever played in my life!”. Yorke heeft altijd gelijk.

Want het wordt nog kouder, en vochtiger. Ik schat zo’n 3°-5°C. Onze eerste echte confrontatie met Berlijnse septembernachten.

Maar deze kerels spelen de sterren uit de heldere hemel.

Een bevriend jazzgitarist vindt dit alles muzikaal gezien maar niks. Hij heeft het duidelijk  niet begrepen.

Oh en moest muziek je geen bal interesseren, dan kan je nog altijd gratis en voor niks naar het geweldige Duits Historisch Museum.

Geschreven op 3 oktober en door technologische beslommeringen (met veel dank aan 1 und 1 voor hun zeer klantonvriendelijke en onbestaande service) pas gepubliceerd op 5 oktober.