Emilio Rangel
Zoals beloofd: hierbij een foto van Rangel’s crazy creatures:
Maar helaas, geen tijd om hier verder bij stil te staan. Dat gebeurt thuis wel, in de stilte van het internet.
ABC
Manlief vertrekt ’s anderendaags naar de “echte” art fair, de “abc art berlin contemporary” in de Luckenwalder Strasse.
126 galerijen uit 19 landen. Met naar verluidt een veel groter arty farty gehalte dan de Preview.
Zoals ik al eerder zei: je moet een keuze maken uit de honderden activiteiten die er dagelijks plaatshebben in Berlijn. En als moeder is je keuze al een pak beperkter. Dat is absoluut niet erg, maar het vraagt uiteraard een andere invalshoek.
Lange Nacht der Bilder
Zo besluiten we op zaterdag samen met de kleinste naar de “Lange Nacht der Bilder” in Lichtenberg te gaan. Het kunstenaarshuis HB55 in de nabijgelegen Herzbergstrasse houdt een soort van opendeurdag en we willen eens weten wat daar allemaal huist. Kunstenaarshuizen heb je wel meer in Berlijn. Dat zijn oude brouwerijen of fabrieken waarin kunstenaars huizen of op zijn minst hun atelier hebben. Ze ontstaan meestal in de goedkopere buurten van Berlijn. Nadat de artiesten zich er hebben gevestigd, volgen de hippe cafeetjes, winkeltjes enz. en is het hek van de dam. De arme buurt wordt hip en de prijzen stijgen. Waardoor er weer gezocht moet worden naar andere buurten en het hele proces kan opnieuw beginnen.
Volgens een artikel dat ik recent heb gelezen zouden er zelfs een soort buitenwijken ontstaan, waar diegenen die echt uit de boot vallen door de prijsstijgingen in de stad, hun toevlucht moeten gaan zoeken. Dat is een fenomeen dat Berlijn nog niet kende, tenminste niet op zo grote schaal. Het is nog niet echt vergelijkbaar met de Parijse banlieus, maar het zijn wel echte kruitvaten en er moet dus absoluut een halt aan toegeworpen worden. Maar het Berlijnse stadsbestuur doet weinig of niks aan het probleem. Maar ik wijk af.
Lichtenberg is zo’n stadsdeel dat verre van hip is, maar waar eventueel zo’n nieuwe scène kan ontstaan rond zo’n kunstenaarshuis bijvoorbeeld. Echt voorspellen kan je zoiets nooit. Ik zou alleszins al blij zijn met een hip cafeetje in mijn buurt, zodat ik ’s morgens, bij het uitlaten van de honden, de dag kan beginnen met een krant en een koffie.
Er is geen koffie op de vernissage van de groepstentoonstelling in HB 55, wel Sekt en de onvermijdelijke curryworst.
Wat ik gezien heb, brak nu niet direct potten maar ik heb wel geweldige houten structuren ontdekt, gemaakt van oa. oude Berlijnse treinbielzen. We hebben ook de kans gehad om een (klein)aantal ateliers te bezoeken. Sommige zijn geweldig, andere dan weer iets te klein voor Dominique die toch grote werken maakt. Maar hij is niet overtuigd. Uiteindelijk is de huurprijs toch zo’n 10 euro per m2 en thuis hebben we ruimte zat.
Verderop in diezelfde straat, staat een nieuw collectief op: de oude gieterij . En onze drumleraar geeft les in een ander gebouw, ook al in diezelfde straat. In dat gebouw repeteren niet minder dan 200 groepen! Niet te verwonderen, want waar in Berlijn vind je nog een repetitiekot voor 200 euro per maand? ?Met Lichtenberg als typisch Oost-Duits stadsdeel, zijn er na het vallen van de muur in 1989 enorm veel fabrieksgebouwen gesloten. Deze staan dus al meer dan 20 jaar leeg. Het wordt dus tijd dat ze een nieuwe, en dan nog het liefst typisch Berlijnse (ttz.creatieve) bestemming krijgen.
In het programmaboekje ontdek ik dat op ons “Hof” een kunstenaar woont. Een zekere Christian Awe, een naam die ik al een paar keer in het straatbeeld was tegengekomen.
Ook bij hem is het “open atelier” en ik kan mijn gezin overtuigen om even langs te gaan. Awe is een graffiti artiest en staat mijlen verwijderd van D.’s kunst. Maar zodra we zijn dakappartement betreden, beseffen we dat we hier niet met een broekie te maken hebben. Dit is een rasartiest, afgestudeerd aan de Universiteit der Kunsten in Berlijn, onder het welziend oog van niemand minder dan Baselitz en Daniel Richter. Echte street attitude ook. Zijn appartement/atelier is lichtelijk fantastisch. Op het terras staan Afrikaanse (aaaaah wat goed, eindelijk terug Frans te kunnen spreken!) muzikanten te …euh…musiceren. En het uitzicht over Berlijn is grandioos. Eten en drinken zijn meer dan aanwezig, het gezelschap sympathiek en Christian zelf een zeer aangename kerel en zo op het eerste zicht een open boek. Het is pas in zijn atelier dat we een idee krijgen van zijn kunnen. Honderden spuitflessen staan netjes gerangschikt en de paar werken die we hebben mogen aanschouwen zijn veelbelovend. Eén triptiek was zelfs indrukwekkend, een bijwoord dat ik niet snel zou gebruiken bij het aanschouwen van abstracte kunst.
Awe werkt al meer dan 3 maanden aan de beschildering van één van die typische Oostduitse gevels in de Frankfurter Allée Lichtenberg. 500 m2!
Howoge building on the Frankfurter Allée in Lichtenberg. Art by Christian Awe. Photo by Nathalie.
Een titanenwerk, zelfs al heeft ie 5 assistenten én werkt hij 7 dagen op 7. De hele buurt wordt hiervoor aangesproken. En die is heel enthousiast, getuige de meer dan 1000 kinderen die al hebben meegedaan aan de (gratis) workshop op vrijdagnamiddag.
Lichtenberg wil een openluchtmuseum worden en zijn Oostduitse plattenbau gebruiken als platform voor innovatieve kunstenaars. Christian Awe is de eerste, maar liefst 4 andere projecten zijn nu al goedgekeurd.
Even, heel even maar, droom ik van één van D. “Paradise People” op zo’n gevel.
Hoewel we van plan waren nog wat andere ateliers te gaan bezichtigen, eindigt de avond al dansend aan de voet van de muurschildering, ergens op de Frankfurter Allée.
Berlijnse mijmeringen 