The Lost Lectures. Geen verloren lekturen maar een concept dat een paar jaar geleden in Londen het licht zag. Een soort TED talks voor hipsters. Plaats van het gebeuren wordt pas een paar dagen voor de voorstelling onthuld. In 2013 had de eerste Lost in Berlin plaats in Stadtbad Wedding. Dat was ontzettend leuk en leerzaam mede dankzij de deelname van oa. Julius von Bismarck en Peaches. Dit jaar heeft het plaats in Cinema Delphi, een bioscoop uit  1929 die uitzonderlijk goed geconserveerd is gebleven. Een ronduit prachtige locatie! Benieuwd of de gasten aan de setting zullen kunnen tippen!

Als eerste spreekt Annie Machon, een Britse ex-spionne en whistleblower. Ik ben van de eerste internet-generatie, hou van mensen die kunnen vertellen, die me niet vervelen, die snel en duidelijk zijn. Machon ontgoochelt me hoegenaamd niet. Het leven van een (ex) spion niet zo glamoureus als James Bond ons wel doet geloven. Ze vertelt over al die jaren dat zij en haar (ex) partner voor de MI5, de Britse geheime dienst hebben moeten schuilen nadat ze diezelfde dienst hadden aangeklaagd voor schendingen van de mensenrechten.

Tweede spreker is de Duitse cultuurwetenschapper Lutz Henke. Hij is gespecialiseerd in kunst in openbare plaatsen en is diegene geweest die verantwoordelijk was voor de fantastische muurschilderingen in de wijk Friedrichshain-Kreuzberg zo’n 8 jaar geleden. De Italiaanse street-art kunstenaar BLU(samen met de Franse JR) werd er op slag mee beroemd.

Voor

In samenwerking met BLU werd nu beslist om in één nacht tijd die kunstwerken zwart te overschilderen. Het gebeurde een paar weken geleden en Berlijn stond eventjes op zijn kop. Dit is als heiligschennis. Dit symbool van stadsvernieuwing en subcultuur kan je niet ongestraft verwijderen.

Tijdens (Foto: Lutz Henke)

En toch waren er zéér goeie redenen om dit te doen. De werken kregen wereldwijde aandacht, ze werden als het ware “Raumbilder”: ze stonden voor een ideaal in de maatschappij. Blu en co hadden het in hun stoutste dromen niet gedacht, maar de beelden vertegenwoordigden een soort ideaal Berlijn. Een stad vol braakland met massa’s betaalbare woonsten en creatieve geesten. Met de gentrificering van de buurt verdwenen die betaalbare woningen en projectontwikkelaars namen die oude panden onder hun hoede. De oude fabrieken werden -oh-ironie- onbetaalbare artiestenateliers. Het beschilderen van de iconische beelden is dus een duidelijke wake-up call naar de stad toe. Ik woon nu bijna drie jaar in Berlijn en kan hun redenering erg goed begrijpen.

Derde “spreker” is Anna Konda, een vrouwelijke catcher en mede-oprichtster van de Berlijnse vrouwenvechtclub. Zij brengt wat bloot en wat ludieks in de zaal. Ze is groot en zeer struis en ongetwijfeld zeer sterk, maar ik vind het toch allemaal euh…een beetje te licht wegen.

Vierde gast is hét prototype van de verstrooide professor. 81 jaar is hij ondertussen, maar dit is nu al zonder twijfel dé lezing van de avond. In zijn grappig Duits-Engels vertelt Prof. Ingo Rechenberg van zijn vele reizen naar de Marokkaanse woestijn. Daar woont een spin die hij heeft ontdekt en die naar hem is genoemd: de Cebrennus rechenbergi. Hij ontdekte dat deze spin zich op een zéér uitzonderlijke manier voortbeweegt: al rollende. Hij en zijn team probeerden op basis daarvan een robot te maken. Vijf prototypes werden er gemaakt en het vijfde benadert eindelijk de perfectie. Prof  Rechenberg  brengt het allemaal licht en luchtig tot er een foto van Mars verschijnt. En het feit dat die Marsautootjes allemaal kapot gaan omdat ze wielen hebben die op het rotsige oppervlak van Mars geen kans hebben. En je beseft dat Professor Barabas hier heel waarschijnlijk met de NASA samenwerkt. En dat de nieuwe Rover ongetwijfeld op zijn prototype zal gebaseerd zijn. Wat één klein spinnetje in die verre woestijn allemaal vermag. Briljant.

Harald Hauswald is een wereldbekend straatfotograaf. Hij wordt geïnterviewd op de scène daar zijn Engels naar eigen zeggen (hij is opgegroeid in Oost-Duitsland) niet goed genoeg is. Het is heel interessant om te horen hoe het er aan toe ging hier in Berlijn voor de val van de muur.

Uiteindelijk kenden creatief Oost-Berlijn iedereen iedereen en was er altijd wel een manier om een project van de grond te krijgen. De hoofdzakelijk zwart-wit foto’s van Hauswald zijn dan ook een neerslag van die periode. Een indruk van zijn werk, krijg je hier.

Als laatste komt  de Bulgaarse zangeres Dena het podium op gedwarreld. Zij woont al een jaar of tien in Berlijn. Haar bloednerveuze lezing gaat over de Bulgaarse muziek in de jaren negentig. De muziek waar ze mee is opgegroeid, die typische popmuziek uit de Balkan die “Chalga” wordt genoemd. Dat is een soort van Oost-Europese of Turkse muziek gecombineerd met dikwijls redelijk aangebrande teksten die meestal handelen over seks of geld. De vertoonde videoclips zijn ronduit hilarisch (vooral de man die Adidas promoot maar helemaal in Nike is gekleed) en tegelijkertijd om te huilen zo slecht. Ze probeert nog een feestje te bouwen door op het eind het publiek met servetjes te doen zwaaien net als ze dat in Bulgarije doen, maar daar is het publiek nog wat te tam voor en zij misschien nét niet enthousiast genoeg.

Bij de eerste Lost in Berlin was Peaches de laatste gaste. Haar speach en mini-performance hebben echt wel indruk gemaakt. Zoveel indruk zal Dena niet achterlaten, maar de stelling die zij inneemt ivm het machisme en de verering van het consumentisme in die specifieke super populaire muziekstijl is echter niet zo lichtvoetig als het eruitziet.

Lost in Berlin: een leuk concept, maar de toekomst zal uitwijzen of het meer is dan gewoon een gimmick.