Jan Fabre/Troubleyn: Belgian Rules/Belgium Rules – How to understand Belgium in 14 chapters

IMG_20180313_205835.jpg

Jan Fabre/Troubleyn: Belgian Rules/Belgium Rules in HAU Hebbel am Ufer, Berlin

17 th of March 2018

 

I left the tiny country of Belgium in 2003, not out of hate or despise, but because I needed more air, more openness, more heart connection and less pollution. Corsica, Southern France, Andalusia and Berlin were and are also part of my home/heart now. But it is always very easy to go back to Mother Belgium. I know the rules, the languages, the humor, and the difference between a pils and a trappist.  It is probably one of the ugliest countries  in the world but it (therefore?) also produces excellent art.  In my humble opinion the reason behind this, is that, as you cannot loose yourself in nature since there’s hardly any left of it (and the weather really sucks), you have to find beauty and transcendence in art.

IMG_20180317_192108.jpg

The birth of Belgium: out of coal, potatoes and bricks.

The opera La Muette de Portici from Auber was performed in Brussels in august 1830. It is said that the inflammatory power of “Amour sacré de la patrie“precipitated the revolution and led eventually to the establishment of Belgium as an independent nation. Although probably not entirely true, it illustrates very well the power of art, of music as a way to make people think, to overcome their fears. The power of theatre is one of the axes this play is based upon: the theatre of tragedy, of hate, of love.  The huge Belgian visual arts history (Magritte, Rubens, Van Eyck, Khnopff, Rops etc.) , the lack of nationalism, the huge je m’en foutisme, the carnival, and love of black money and ugly houses (fermettes) are the other references these performance is playing with. In 14 tableaux vivants, Fabre, Troubleyn and de Boose give us a short summary of this crazy, surrealistic, corrupt, ugly but also inspiring kingdom of Belgium. The country you love to hate.

 

Those tableaux vivants are the basis to study socio-cultural phenomena that go way beyond the Belgian ones.

IMG_20180317_205234.jpg

 

IMG_20180317_223605.jpg

Almost four hours of glorious entertainment, faut le faire, quand-même.  As we already knew, Fabre likes to push his performers to their (physical) limits. Although this sometimes felt a bit forced, it did work most of the times. The performers are indeed amazing, unstoppable and passionate. The connection with the hard working typical Belgian and the stubborn Flandriens (those legendary Flemish cyclists) is very easy to make.

Visually absolutely stunning, although lacking a bit of depth, this performance doesn’t bite nor hurts. But it did cringe sometimes. A lot.

 

Less favorite part: the often too many references to beer. Love beer, but trop is te veel.

Favorite part: The National Flags-It is possible

IMG_20180317_224951.jpg

 

BELGIAN RULES/BELGIUM RULES

Concept & direction: Jan Fabre.

Dramaturge Lees verder

De mens achter Max Raabe

Afbeelding

Credits: Gregor Hohenberg

 

Muzikanten in pak. Ik heb er een zwak voor. Want een kostuum, dat is altijd goe. Neen,ik heb het hier niet over de strak in het pak zittende testosteronbommen van ons aller Triggerfinger maar over de goeie ouwe tijd van de big bands. Laat de trompetten, contra-en andere bassen, pupitters, mannen in pak en vrouwen in avondkleed maar aanrukken. En dan die muziek van Cole Porter of Kurt Weil. Ik zwijmel. Een gouden combinatie. Ik had de eer en het genoegen zulk een combinatie mee te maken met een optreden van Max Raabe en zijn Palast Orchester in het historische Admiralspalast in de Friedrichstr. Raabe is wereldbekend geworden met zijn vertolkingen van liederen uit de tijd van de Weimarer Republiek dus eind jaren ’20, begin jaren ’30.  Hij schrijft ook zélf songs en de combinatie droge teksten met balorkest is eigenlijk erg goed. Neem bijvoorbeeld een nummer als “Küssen kann man nicht alleine‘. De titel alleen al is een literaire prijs waard 🙂

Luister en kijk hier.

Mijn verwachtingen waren dan ook erg groot. Altijd gevaarlijk. Ik heb in 2001 Duveltjeskermis gezien, gehoord en van dichtbij meegemaakt. Zo’n grote klasse legt de lat erg hoog natuurlijk!Afbeelding

Gistern vrijdag, maakte de Duitse televisie opnames voor de nieuwe Raabe DVD. Er wordt op een internationaal publiek gerekend wat ook te merken is aan de keuze van de songs. De opname is gespreid over twee dagen. Gisteren werden de close ups ingeblikt. Vandaag zaterdag, volgen de andere opnames. Groot budget. Groot project. Maar liefst 14 camerastandpunten. Het houdt ook in dat alles piekfijn volgens schema moet verlopen. Wat het denk ik, altijd wel doet, maar daar heb ik natuurlijk het raden naar.

De boomlange Max Raabe is eigenlijk een geschoold bariton zanger. Hij heeft het Palast Orchester reeds in 1986 opgericht en steeds koppig zijn zin gedaan en zijn liefde voor dit toch wel erg speciale muziekgenre blijven volgen.
Ik zie een erg goed geöliede machine op de (overigens prachtige) scène. Raabe en zijn 12 muzikanten zien er geweldig uit. De zanger is wel ontzettend stijf en onderkoeld. Je zou hem zo bij Kraftwerk kunnen laten meespelen als je begrijpt wat ik bedoel.

De keuze van de liederen is divers. Het gaat van een a capella versie van“ich bin von Kopf bis Fuss” tot “Smoke gets in your eyes” of “Mackie Messer’ (Mack the Knife) in de versie van Kurt Weil en Bertold Brecht. “Somewhere over the rainbow” wordt door de pianist op een glazen piano gespeeld. Je weet wel: dat zijn glazen die met water zijn gevuld en dan moet je over de rand wrijven om het kristal te laten “zingen”. Origineel is het wel , maar raken doet het niet echt. Ik herken andere songs uit vroege Fred Astaire films. Nog andere, vooral de Duitse, zijn me dan volledig onbekend maar erg mooi. Raabe’s stem en uitstraling is perfect voor de Duitse nummers. Daar werkt zijn onderkoelde humor perfect. Ik heb meer moeite met de Amerikaanse songs. Die zijn al zo vaak en zo ontzettend goed en gevoelig vertolkt, dat hij hier toch te kort schiet. En de rumba die hier ten gehore werd gebracht, was absoluut niet geslaagd. Rumba moet swingen als de beesten, en dat deed het niet.

Het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwelijke 60+ (Raabe is zeker niet onaantrekkelijk) Een paar jonge meiden in jaren ’20 kleding fleuren het geheel op. Merkwaardig toch, deze muziek is eigenlijk super hip. Waar blijven al die Berlijnse hipsters als je ze nodig hebt?
Want de aanpak is tijdloos en de humor van Raabe zo kurkdroog dat ik er zelfs bij het neerpennen van dit verslag, spontaan dorst van krijg.

Eén keer is Max Raabe uit zijn rol gevallen. Heel even was hij zijn tekst kwijt. Heerlijk moment was dat: het kleine falen. Dat menselijke. Hij loste het uiteraard super professioneel op maar ik was gelukkig. Ik had namelijk de mens achter de performer gezien.

Het laatste nummer heette toepasselijk “Am Ende kommt immer der Schluss”.

Een oorverdovend applaus later, krijgen we nog drie bisnummers met een ontzettend mooi slaapliedje als allerlaatste song.

Max-Raabe3

WIE? Max Raabe & Palast Orchester

WAAR? Admiralpalast, Berlin

WANNEER? Vrijdag 23 en zaterdag 24 mei om 20:00.

TICKETS? vandaag misschien nog aan de kassa te verkrijgen

OORDEEL? knap, maar te weinig emoties

Die Märchenhütte

La Baraque.Théatre Dromesco. (Foto: website).

La Baraque.Théatre Dromesco. (Foto: website).

 

Eén van mijn mooiste theaterherinneringen  La Baraque, een samenwerking van Igor en Lily van het Théatre Dromesko uit Frankrijk en het theater van de gebroeders Forman (dé gebroeders Forman) uit Praag. Wat meteen ook de Slavische ziel van het stuk verklaart. Het was ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw. We woonden toen nog in Tervuren bij Brussel en hadden afgesproken met onze prachtige Lierse vrienden in een “barak” aan het Jubelpark.

Als bijna complete theaterleek was La Baraque voor mij (en ik denk hier ook voor mijn vrienden te spreken) een openbaring.

Zó leuk kan theater immers zijn, zo veelzijdig, zo poëtisch ! En dit zonder arty farty hulpstukken laat staan bloed of naakt op de scène.  Neem gewoon een ouwe houten barak, een aantal tafels waar de toeschouwers aan plaatsnemen, warm de huisgemaakte borscht op en hou de wijn op temperatuur. Even shaken die mix en dan begint het spektakel. Er wordt geacteerd, gemusiceerd, de poppen gaan letterlijk aan het dansen, de glazen blijven vol en het geluk in de zaal is bijna fysiek tastbaar.

Ik word weer helemaal warm vanbinnen als is eraan terugdenk.

En laat ik nu onlangs hetzelfde gevoel terug hebben ervaren!

Maerchenhuette-aussen-Ausschnitt_Foto-Heinrich-Hermes

Maerchenhuette-aussen-Ausschnitt_Foto-Heinrich-Hermes

Ditmaal in Berlijn, in de Märchenhütte, (Sprookjeshut) hartje stad net tegenover het Bode-Museum, aan de oever van de Spree.

Die Märchenhütte

Die Märchenhütte

Twee 200 jaar oude Poolse hutten werden op het dak van een Berlijnse bunker herbouwd. Hoe dat in zijn werk ging, kan je hier zien.

Geen wijn en soep deze keer, maar glühwein, warme chocolademelk en appeltaart.

Het is een Sprookjeshut. En een namiddagvoorstelling. Voor kinderen. Juist ja, maar waarom zijn er dan zo weinig kinderen in de zaal euh hut ? De glûhwijn warmt mijn hart en mijn handen. Het is winter in Berlijn, nog geen vier uur in de namiddag en al donker. En het is pokkekoud. Zoals het hoort.

De sprookjes die vandaag worden gebracht zijn Rapunzel en De Gelaarsde Kat. Het zijn Grimm sprookjes en die zijn inderdaad vaak grimmig. Daarom zijn er ook zoveel volwassenen aanwezig, denk ik. Sprookjes werden oorspronkelijk immers niet enkel voor kinderen geschreven. Ik vind dat logisch. Vaak zijn de verhalen hard en tragisch.Twee acteurs van wie het spelplezier duidelijk afstraalt, volstaan om de zaal euh…hut aan het lachen te brengen. Het decor is minimaal. Maar het effect maximaal. Vooral De Gelaarsde Kater is een knaller. Mijn zoon van negen vindt het prachtig ( zelfs al is de heks in Rapunzel “echt wel heel eng hoor mama”).

Wat ook zo leuk is, is dat het team ook sprookjes brengt die uitsluitend voor volwassenen zijn bedoeld. Ze zijn meestal erotisch getint of hebben een hoog horror gehalte. Of misschien is het wel een combinatie van die 2 :-). Zodra mijn Duits een beetje beter is, ga ik er naartoe en breng ik zeker verslag uit.

Kinder-in-der-Maerchenhuette_Foto-Bernd-Schoenberger-837e439a

Kinder-in-der-Maerchenhuette_Foto-Bernd-Schoenberger

De ‘Maerchenhutte’ is een winterproductie van Hexenkessel Hoftheater. Eind februari gaan de hutten onherroepelijk dicht. Maar niet getreurd, dezelfde bende ongeregeld speelt vanaf mei in het Amphitheater. Ook dat wordt ter plaatse gebouwd. Hoe dit dan weer gebeurt, kan je hier zien. Ideaal als je in de zomer Berlijn bezoekt, want er wordt tot eind september gespeeld.

Kaarten voor de Maerchenhutte kan je alvast hier bestellen, wees er snel bij, het is heel snel uitverkocht.

Oh en ook dit nog: in Berlijn is het heel moeilijk om honger en dorst te lijden en dus kan je je hongerige mens in je bevredigen in de wel zeer gezellige der “Pizzeria Rifugio di Napoli” net naast de hut. Ook hier best even reserveren.

Maerchenhuette-innen_Foto5-Bernd-Schoenberger-7663c31b

Foto: Bernd Schönberger

Alle info vind je op hun website.