One of those typical Berlin weekends

UnknownIt is the last weekend before school starts again. So what does a Belgian forty something does in Berlin when she’s not working on her book? This for instance:

An ideal way to start a long weekend is with a lunch on Friday. As mentioned before on this blog, cheap, healthy lunches aren’t hard to find in Berlin. Even in our tourist crowded neighbourhood which is called Scheunenviertel. I often take my kids out to lunch and today is no exception. Today, Elmo and I try Il Mercante del Sud, an authentic Italian cantina situated in front of the Jewish Friedhof, in de Große Hamburgerstr. 21. This is an aera of Berlin crowded with tourists but this friendly place is a relief compared to all the tourists traps around us.

DSC_2794~2

Authentic Italian food (today no fresh pasta which is wirklich schade), and authentic Italian (from the Marche region) atmosphere. Large wooden tables where you can just join other foodies. The open kitchen is huge and homey. No professional geer here  but cooking like I would do it at home if I cooked on electricity. A menu is optional but there is one: it is written on the inside of a pizza cardboard box 🙂

ls

The linguine al ragu comes with lots of veggies and my pasta arrabiata is excellent but unfortunately not arrabiata. Guess the chef isn’t arrabiata (enraged) enough today. A little spicy oil will do the trick. And yes, their home made spicy oil is really spicy. One menu (salad, pasta + drink) and one pasta + drink costs 17,5 Euro. Not super cheap for Berlin. But considering the atmosphere and the quality of the food it’s an excellent price/quality. And chef, don”t forget to spice it up next time, per favore 🙂 !

On Friday evening, I leave my cosy work desk at home to go to Alt Stralau to see an opera. Yep. Indeed. An opera in a hipster club. Why not ?  While I’m sitting there in the garden one of Berlin’s most famous clubs called Salon Zur Wilden Renate I can’t help thinking that Berlin hipsters are ruling Berlin’s art scene. Maybe they are, maybe they aren’t, I don’t give a damn.

DSC_2831~2Tonight is the premier of the Kiez Oper (see my last year’s post here) called The Fairy Queen. Alex J. Eccleston & Rowan Hellier, two twenty something producers,  try to tame a talented baroque ensemble conducted by Benjamin Bayl (Staatsoper) and Julia Burbach, the director of Royal Opera House (London) fame,  together with an international bunch of singers and actors. Here is a video of their last year ‘s performance. The public is essentially composed by international hipsters and I have to admit it: they are better dressed than I am to face this rather cold August night. Kiez Oper is a great initiative: to bring the opera to young (or relatively young) people in awkward places at a great price (12 Euro!) is indeed a fantastic idea. It’s anti-elitist, it’s fun, it’s beauty, it’s art. But this doesn’t come easy. To act and sing in a place like this, crowded ( I think there must be about 600 people!), with bars, people, big trees and hanging boats everywhere is not easy. And acting and singing and performing in relatively cold circumstances is a challenge.

10646915_918551974841097_5945837591539067018_n

Photo: Jack Snow

The Fairy-Queen is a masque or semi-opera by Henry Purcell from the end of the 17th Century. The libretto is an anonymous adaptation of Shakespeare’s wedding comedy A Midsummer Night’s Dream. It was performed for the first time three years before Purcell’s dead. Following his death, the score was lost and only rediscovered early in the twentieth century. Filled with fairies, nymphs and transvestites, fire breathers along with the great location it looks like it is everything I like. It is indeed very contemporary even if it’s more than 300 years old.  And yes, there’s even a counter tenor. Buddha knows how much I love baroque music and countertenors. So why did I leave about an hour later not totally satisfied? The piece is really beautiful and the musicians excellent. But although I was on time I was too far from where most of the action was (although they did try to use the whole setting) and the trees and lack of stage were too big a handicap. Too bad I’m not professional enough to say something intelligent of the  quality of the singers. I was particularly surprised by the drag queen countertenor who really moved me when he started to sing his lamento  O let me weep. The setting, and he alone on that huge balcony…just perfect. But the small technical problems (2 times the microphones failed) , the sound of glasses and bottles at the bar, the fact that some singers were not understandable (and no program given so the story was lost on me), the disrespectful laughter of people in the back at the bar…that doesn’t forgive.

Some acting performances were not strong enough to be able to move the audience. And when there’s no emotion, there is something wrong. It would have no doubt been different if I was closer to the front. But please please please continue, I know the challenge and the (above all: technical) difficulties encountered are immens, but the idea is fantastic, and it makes me and hundreds of other people with me discover music we otherwise would never have known. And promised: next time, I’ll come earlier and sit in the front.

Here are some fantastic recordings of Purcell with Philippe Jaroussky,  divine as always. And then there’s this: Christina Pluhar and het Arpeggiata ensemble at her best.

10386295_10203516173878020_1176187263714604084_n

On Saturday I skip the cue (I heard later that some had to wait 3 hours!) at the Martin Gropius Bau because I bought an internet ticket for the David Bowie Exposition.

Always a bit sceptical on those expos that turns artists into gods but the expo beats everything I saw before. The concert room is simply overwhelming and larger than life. And when a guard sees me taking notes, she kindly invites me to sit on the bench. Not just a bench, but THE bench that used to be in the Dschungle, that famous club in West Berlin where Blixa Bargeld, Bowie, Iggy Pop, Mick Jagger, Grace Jones and Depeche Mode spend most of their nights during their Berlin years. And for my freaky music friends: in that same room you’ll see a AKS 1979 Synthi. It was a gift to The Thin White Duke by a certain Brian Eno :-).

More than 2 hours later I’m totally happy and rather excited when I bike home in the sun. I’m the luckiest of bikers, feeling totally free and happy to have know most of Bowie’s repertoire, and to live in this fantastic city. Back home, my kids are starving so I’m making dinner they can’t refuse. Hmm, in fact, they did, my red curry is a little bit too spicy 😦 If i’m really honest: it is a hell of a lot too spicy. Seems like I will have to eat it myself for the next couple of days 🙂 Arrabiata it will be.

In the evening, one kid stays home alone while the big one (home from a trip around Europe that lasted 3 weeks so still pretty exhausted) and I are going to the Museum Insel where there will be a screening of the digitally restored classical expressionist masterpiece Das Kabinett des Dr. Caligari (Robert Wiene) with live music from the Solistenensemble of the Film Orchestra of Babelsberg.

DSC_2843~2

Although I attended film school a long long time ago (it was the eighties and Belgian film schools sucked) I never saw the movie. It is indeed, a masterpiece, nothing more, nothing less. Thinking it was made in 1919-1920, cinema only a decade or 2 old, and already being able to make such a statement is simply overwhelming. These fantastic decors, the intenseness of the actors ( Conrad Veidt, Werner Krauss…), the great music, I’m very grateful to be able to share this with my 19 year old.

 

On Sunday, a trip to the famous flea market known for its excellent buskers is cancelled due to the rain but in the afternoon I try some tango dance moves in the open air milonga at the famous Strandbar Mitte before heading to tango class in the Kreuzberg district where we did practised our improvisation skills along with some new barridas, pasadas, ganchos and whatever the other steps are called.

Tango © Marine Queyras

Tango © Marine Queyras

I ‘m dancing for 6 months now, 2 times a week, almost never miss a course and I’m still an absolute beginner. Although this is so frustrating, I will not give up this time. I can be stubborn sometimes.

 

Home again, there is still time for a heavy discussion (“I don’t want to go to school tomorrow, school is hell”) but also a cuddle and a story with my son who will start school tomorrow and who’s not -you guessed that part didn’t you?-very amused by that fact. And that…is a hell of an understatement. Guess he might be a little… arrabiato.

 

Advertentie

De mens achter Max Raabe

Afbeelding

Credits: Gregor Hohenberg

 

Muzikanten in pak. Ik heb er een zwak voor. Want een kostuum, dat is altijd goe. Neen,ik heb het hier niet over de strak in het pak zittende testosteronbommen van ons aller Triggerfinger maar over de goeie ouwe tijd van de big bands. Laat de trompetten, contra-en andere bassen, pupitters, mannen in pak en vrouwen in avondkleed maar aanrukken. En dan die muziek van Cole Porter of Kurt Weil. Ik zwijmel. Een gouden combinatie. Ik had de eer en het genoegen zulk een combinatie mee te maken met een optreden van Max Raabe en zijn Palast Orchester in het historische Admiralspalast in de Friedrichstr. Raabe is wereldbekend geworden met zijn vertolkingen van liederen uit de tijd van de Weimarer Republiek dus eind jaren ’20, begin jaren ’30.  Hij schrijft ook zélf songs en de combinatie droge teksten met balorkest is eigenlijk erg goed. Neem bijvoorbeeld een nummer als “Küssen kann man nicht alleine‘. De titel alleen al is een literaire prijs waard 🙂

Luister en kijk hier.

Mijn verwachtingen waren dan ook erg groot. Altijd gevaarlijk. Ik heb in 2001 Duveltjeskermis gezien, gehoord en van dichtbij meegemaakt. Zo’n grote klasse legt de lat erg hoog natuurlijk!Afbeelding

Gistern vrijdag, maakte de Duitse televisie opnames voor de nieuwe Raabe DVD. Er wordt op een internationaal publiek gerekend wat ook te merken is aan de keuze van de songs. De opname is gespreid over twee dagen. Gisteren werden de close ups ingeblikt. Vandaag zaterdag, volgen de andere opnames. Groot budget. Groot project. Maar liefst 14 camerastandpunten. Het houdt ook in dat alles piekfijn volgens schema moet verlopen. Wat het denk ik, altijd wel doet, maar daar heb ik natuurlijk het raden naar.

De boomlange Max Raabe is eigenlijk een geschoold bariton zanger. Hij heeft het Palast Orchester reeds in 1986 opgericht en steeds koppig zijn zin gedaan en zijn liefde voor dit toch wel erg speciale muziekgenre blijven volgen.
Ik zie een erg goed geöliede machine op de (overigens prachtige) scène. Raabe en zijn 12 muzikanten zien er geweldig uit. De zanger is wel ontzettend stijf en onderkoeld. Je zou hem zo bij Kraftwerk kunnen laten meespelen als je begrijpt wat ik bedoel.

De keuze van de liederen is divers. Het gaat van een a capella versie van“ich bin von Kopf bis Fuss” tot “Smoke gets in your eyes” of “Mackie Messer’ (Mack the Knife) in de versie van Kurt Weil en Bertold Brecht. “Somewhere over the rainbow” wordt door de pianist op een glazen piano gespeeld. Je weet wel: dat zijn glazen die met water zijn gevuld en dan moet je over de rand wrijven om het kristal te laten “zingen”. Origineel is het wel , maar raken doet het niet echt. Ik herken andere songs uit vroege Fred Astaire films. Nog andere, vooral de Duitse, zijn me dan volledig onbekend maar erg mooi. Raabe’s stem en uitstraling is perfect voor de Duitse nummers. Daar werkt zijn onderkoelde humor perfect. Ik heb meer moeite met de Amerikaanse songs. Die zijn al zo vaak en zo ontzettend goed en gevoelig vertolkt, dat hij hier toch te kort schiet. En de rumba die hier ten gehore werd gebracht, was absoluut niet geslaagd. Rumba moet swingen als de beesten, en dat deed het niet.

Het publiek bestaat voornamelijk uit vrouwelijke 60+ (Raabe is zeker niet onaantrekkelijk) Een paar jonge meiden in jaren ’20 kleding fleuren het geheel op. Merkwaardig toch, deze muziek is eigenlijk super hip. Waar blijven al die Berlijnse hipsters als je ze nodig hebt?
Want de aanpak is tijdloos en de humor van Raabe zo kurkdroog dat ik er zelfs bij het neerpennen van dit verslag, spontaan dorst van krijg.

Eén keer is Max Raabe uit zijn rol gevallen. Heel even was hij zijn tekst kwijt. Heerlijk moment was dat: het kleine falen. Dat menselijke. Hij loste het uiteraard super professioneel op maar ik was gelukkig. Ik had namelijk de mens achter de performer gezien.

Het laatste nummer heette toepasselijk “Am Ende kommt immer der Schluss”.

Een oorverdovend applaus later, krijgen we nog drie bisnummers met een ontzettend mooi slaapliedje als allerlaatste song.

Max-Raabe3

WIE? Max Raabe & Palast Orchester

WAAR? Admiralpalast, Berlin

WANNEER? Vrijdag 23 en zaterdag 24 mei om 20:00.

TICKETS? vandaag misschien nog aan de kassa te verkrijgen

OORDEEL? knap, maar te weinig emoties

Buskers

Afbeelding

 

Ze zijn niet allemaal even goed, de Berlijnse straatmuzikanten.

Maar eentje steekt naar mijn bescheiden mening hoog boven de anderen uit.

Niet dat hij zoveel beter is, dat is hij namelijk niet.

Je hebt in deze stad namelijk ronduit geweldige muzikanten. Charity Children, Frederik Konradsen (volgens Rolling Stone dé beste busker van Berlijn!), Teresa Bergman , de geweldige drummer aan het Mauerpark, de super funky Rupert’s Kitchen Orchestra aan de Haeckescher Markt om er maar een paar op te noemen.

Hier zie je een Video Mr. Funky van Rupert’s Kitchen opgenomen aan het Mauerpark.

En hier een foto van de geweldige Charity Children, hier op de Alexanderplatz.

Afbeelding

En hier dan weer een filmpje van 2 onbekende maar zeer zwaar getalenteerde gitaristen aan het Bode Museum(met mijn excuses voor de slechte kwaliteit).

Maar het is de combinatie van instrument, persoonlijkheid, sfeer, lucht en energie die maakt dat ‘mijn’ muzikant met stip op één staat in mijn lijst van favoriete straatmuzikanten (ook ‘buskers’ genoemd). Hij speelt hobo in het midden van de Friedrichsbrücke.

Geen catchy melodiën, geen zang, geen enkele toegeving naar het publiek. Er is dan ook geen publiek. Enkel passanten. Deze meneer is niet geïnteresseerd in het ophitsen van het publiek. Hij studeert gewoon, heeft zelfs geen pupiter, kijkt gewoon naar de partituren die op de grond liggen. Het is een vorm van jazz. Geen gemakkelijke vorm, zeker absoluut niet toegankelijk

De Friedrichsbrücke verbindt Berlin Mitte met het Museuminsel. Momenteel (eind april 2014) wordt de brug verdubbeld tot de historische breedte van 27 meter dus als je op zoek gaat naar mijn Favoriete Busker aller tijden, kom je van een koude reis terug.

De stad en haar toeristen slapen nog, maar mijn hond en ik zijn klaarwakker. Nu ja, hij een beetje meer dan ik, misschien stop ik wel ergens voor een koffietje. En die warme klanken van dat instrument zijn al van ver te horen en begeleiden ons op een flink stuk van de wandeling.

Er ligt geld in zijn kist. Een beetje.

Zijn schoenen zijn versleten, zijn muts staat scheef op zijn hoofd. Is hij arm? Zijn het zijn muziek-fetisj-schoenen? Denkt hij op die manier meer geld te verdienen door medelijden op te roepen? Neuh, denk het niet. Hij is wat hij is. Hij ziet er vriendelijk uit. Amerikaans. Zou zo weggelopen kunnen zijn uit een film van Martin Scorsese. Ik schat hem een jaar of 45.

Ik gooi een Euro in zijn kist, daar in het midden van de Friedrichsbrücke. Hij kijkt zelfs niet op.

Achter me ligt het Bodemuseum, voor me de Berliner Dom. Ik laat de warme klanken van het instrument verder tot me doordringen. Als een welgekomen regenbui op een (te) warme zomerdag. Als een super smart ochtendsmoothie die je helemaal klaarstoomt voor de moeilijke dag.

En dat allemaal in dat magische ochtendlicht, boven de Spreerivier, ergens op een brug in hartje Berlijn.

Als afsluiter nog dit: je hoeft niet getalenteerd te zijn om een geweldige performance neer te zetten, met een beetje hulp lukt het ook zonder :-).

Afbeelding

 

 

 

 

 

 

 

 

Generous Jamie

Nederlandse versie hier

momentumIt’s been a while since I posted a concert review. And nope, this blog post isn’t one neither. Therefore, it isn’t neutral enough. But wtf, I have no boss, no record company, not even a proofreaders who will give me a hard time. This used to be much different back in the nineties 😀

Back then I worked for a small independent Belgian record company. As every independent they struggled and are still struggling and barely can survive the MP3 era. I worked my ass off en felt terribly responsible for “my” artists. That used to be mainly people from the so-called world music scene. World music was hot in the nineties thanks to people like Ry Cooder who introduced to Western world to the Buena Vista Social Club and broadened our musicalal horizon.

My 2 bosses never did proper promotion. So the job had to be built up from scratch, with just a little money but lots of passion. This means: sending promo copies to the press so that they can write critics, going to radios and try to make them play your artiest, organising promotional days when there’s a new album coming up etc.

As a small independent label we had to work and scream twice as hard to be taken seriously. I remember de arrogance of some music programmers. We were laughed at by the commercial radio for being not commercial enough and not taken seriously by alternative radio (for being too exotic).

A part from “exotic “music we also distributed a few jazz labels. Candid Records was one of them. That was and still is owned by Alan Bates. Alan is an old style music businessman, with a passion for jazz and jazz musicians. He’s 86 now and still active in the business. He won the “Services to Jazz “award at the 2008 BBC Jazz Awards.

One day back in 2002: another day at the office. London calling.

Hi Nathalie, Marc here from Candid Records.”

Marc invites us to come and listen to a fabulous new artist they signed just recently. He’s young, he’s handsome and he’s busted with talent. That’s what Marc said.

A couple of days later, I’m in the train to London, little bit sceptical. It’s not the first time that record companies overstate new artists 🙂

The venue is great, really Londonean (how do you say this in proper English??) and the atmosphere is nervous, filled with tense expectation. I’m expecting too, my second child, but this I didn’t know.

First we listen to Bill Nighy, who is nowadays a really famous actor (remember Love Actually??) but back than he was known for a hit he made in the eighties.  I remember him not being a great singer, but that didn’t matter, the song sucked too, but he had the attitude.

En then it is time for the special guest. The tension is getting even stronger.

Then Jamie enters on stage, completely relaxed (or so it seems): a young man, no a boy, definetaly still a boy. Already wearing his typical “just came out of bed” look. He sits down behind the piano and starts to sing.  And here’s the moment: that magical moment in which you understand why you are doing this job and why you love it that much. The gut feeling, the chicken pocks. The magic.

Jamie Cullum, with his only 21 or 22 years of life experience sings jazz standards as he had written them himself. Here’s an artist at work: he can not only play the piano divinely but he’s also an excellent singer and performer, he knows how to choose his musicians (Sebastiaan De Krom on drums!) en gives all he’s got in a concert I will never forget. The public loves him.

It was the first time I saw Jamie and of course I knew a star was born. But then again, you are never certain and you don’t become a star just like that. You have to work for it, dear reader.

I remember one of my first conversations with Jamie in which he asked me:

Nathalie, did you ever play the piano so long and so hard, your fingers starting to bleed?

Euh, no Jamie, no, I did not.”

That’s one of the reasons  he’s a performer and most of us aren’t.

A few weeks later, Jamie and Marc come to Belgium to do some press promotion.  I managed to have a couple of radio’s to play his single “I want to be a pop star” (listen to it: here) and some journalists will make an interview with this artists they never heard of. But it was difficult, I admit. I am assisted by Heidi, the girl who will take over my job, with whom I started to be friends (for life I hope). What was also great is that Jerome, a Radio 21 radio programmer believed in Jamie and ask him to play his version of Radiohead’s High & Dry live on the radio.  Cool.

In the evening I drove Marc & Jamie back to the airport. They were flying Ryanair at the time (yes!) and I had to drive all the way to Charleroi. And (another yes!) even back in 2002 there were already huge traffic jams. So yes again, we missed the last plane to London. I finally managed to find a lousy hotel in the suburbs of Charleroi so they could take a flight back first thing in the morning.

They weren’t even mad at me, something for which I’m still grateful.

A year later, Jamie signed with Universal and the rest is history.

Two years ago, I saw Jamie in concert for the first time since 10 years. It was at the Jazz Festival in Juan les Pins. It is still one of the best concerts I ever saw. The intensity Jamie and his band show on stage and their communication with the public is rare.

20130417_205052

And last week there was this concert in Berlin’s Heimathafen. A fantastic venue, very old school, wooden floors, balconies… A kinda try out concert for Jamie’s new cd. Or so I thought.

The band must be exhausted, because I heard that the day before they had to perform with Jools Holland and you cannot refuse Jools, can you? Even if you have to book a return flight to London when your touring in Europe.

“Momentum”, the new cd is coming out in May and that’s why Jamie likes to perform in smaller clubs. My daughter and I had a chance to be there thanks to Marc (thanks again M!).

It was years ago, what do I say, a LIFE ago that I had the chance to be on a guest list. I was thrown back into my past immediately. My daughter L., is completely amazed when she got to wear a yellow bracelet with gives us access to the balconies.

 

When we are sitting in the nice and cosy bar upstairs, drinking a beer, a girl gives us two tickets for free drinks. If you work in the business you find this completely normal. But seriously it is not. I realise that now, when I look at my daughter and seeing how happy she is. She didn’t consume her drink; I suppose she still got the ticket. I’m afraid I drunk mine 🙂

The supporting act consists of 2 lads whose names I didn’t understand. Very good musically speaking and the German public are excellent and willing but they are not that communicative and I miss the generosity, the contact with the public. Stress maybe? Pity.

And then is time for Jumping Jamie Flash. He jumps on the stage as he always does and the public is ready to follow him on his musical trip wherever that may go.

“The Same Things” is a new song and a great one to start with: very rhythmical, energetic, and generous.

Jamie isn’t the boy I met 10 years ago. He is now father of 2 children and married with the granddaughter of Roald Dahl (how cool is that hu!).

The set is not really very constructed. What I mean by that is that the set is nearly completely improvised. Jamie never ever plays with a set list, he listens and feels the public and he reacts to that. Must be hard for the musicians but apparently they happen to love it. “It is different every time and it keeps us very much alert, we love it even though we obviously miss a lot of times” Says Chris Hill, the bass player. All the musicians also play in other bands.  The fact that there’s no fixed playlist gives Jamie a lot of freedom and enables him to keep in touch with the public.

jamieIMG_1203

My favourite moments are often the improvised solo’s, often very very jazzy even if his repertoire is getting poppyer.  “All over it now” sounds good and the new single (or so I think) “Everything you didn’t do” is a great pop song.

I am a bit surprised that only half of the new record is being played but then again: that is no real suprise really. “The Pursuit”, his last album was already very poppy and “Momentum” continues in the same direction.

 

Although most of the set is up-tempo, there are some ballads too. I am not a ballad person unless there are made of the right stuff and usually, with Jamie, there are.

When I meet him afterwards in the lobby all I can say is:

Hi Jamie, remember be, it’s been a while.? I’m so proud of you!

IMG_1208

I know I know I’m being far from original but this is exactly how I felt and I meant it from the bottom of my heart.

And my daughter? She’s on cloud nine: drinking beer with the musicians, getting a big hug from Jamie, a fantastic concert. Can it get better than this?

What?: Jamie Cullum in Heimathafen, Berlin, 17 april 2013

Setlist: The Same Things
/All Over It Now/
Everything You Didn’t do/
Get Your Way
/Save Your Soul/
Frontin’
/Love For Sale/
Standing Still/
Pure Imagination
/All At Sea/
Don’t Stop The Music
/Sad Sad World
/These Are The Days
/20 Something
/You’re Not The Only One
/Mix Tape
———-
Gran Torino
Upcoming concert in Berlin: Zitadelle Spandau on August 23, tickets here

Upcoming album: “Momentum” out on May 20

http://momentum.jamiecullum.com

©foto’s: Louise Vangilbergen of Nathalie Dewalhens

Jamie Cullum

                                                   English version in a new blogpost

 

Afbeelding Het is alweer een tijd geleden dat ik een concertverslag uit mijn vingers pompte. En neen,deze blogpost is er ook al geen. Daarvoor is het niet objectief en al helemaal niet snel genoeg. Maar wat dan nog, ik heb immers geen baas, geen platenfirma, zelfs geen eindredacteur die me op de vingers komt tikken 🙂 Dat was vroeger wel even anders.

Einde jaren negentig werkte ik namelijk voor een Belgische platenfirma. Een zeer kleine independent die net als bijna alle andere independents het MP3 tijdperk zeer moeizaam overleeft. Het was het einde van de jaren negentig en ik werkte hard en voelde me zeer verantwoordelijk voor “mijn” artiesten. Dat waren hoofdzakelijk mensen uit de zogenaamde wereldmuziek. Een niche markt dus maar redelijk belangrijk omdat het succes van de Buena Vista Social Club enorm aanstekelijk heeft gewerkt en de het grote publiek was ineens klaar voor al die buitenlandse invloeden.

Mijn job, verantwoordelijke voor de promotie,  moest eigenlijk nog gecreëerd worden, want de 2 eigenaars hadden nog nooit echt aan promotie gedaan. Dat betekende pers aanspreken,  radio’s aflopen om je plaatje toe doen draaien en als de artiest in het land was, promo dagen organiseren met als doel zoveel mogelijk plaatjes te verkopen.

Op sommige artiesten werkte ik me blauw zonder 1 cd meer te verkopen.  Andere verkochten eigenlijk zo goed als zichzelf. En op nog andere moest er gewoon hard gefakt worden.

Als kleine, onafhankelijke moest je trouwens eens zo hard werken om au serieux genomen te worden. Ik herinner ik me bijvoorbeeld de arrogantie van sommige Studio Brussel programmatoren voor wie ik uiteraard niet cool genoeg was.

We vertegenwoordigden behalve world music labels ook wel wat jazz labels. Waaronder Candid Records. Dat was toen al en is nog steeds eigendom van ene Alan Bates. Een old style muziekbusiness man, met een hart voor de muziek en de muzikanten.  86 is hij nu en nog steeds hyperactief . In 2008 won hij de Services to Jazz award op de  2008 BBC Jazz Awards.

Op een dag in 2002 worden we gebeld door Marc, één van de werknemers van Candid om ons uit te nodigen voor een concert van een kerel die ze helemaal zien zitten. Ik spoor naar London, beetje sceptisch uiteraard, want het is niet de eerste keer dat platenlabels gebakken lucht verkopen. De bar is typisch Londons, de sfeer is er eentje van hoge verwachtingen. Ook in ben in verwachting, maar dat wist ik toen nog niet 🙂 Als voorprogramma brengt een obligate excentrieke Brit zijn jaren tachtig hit . Bill Nighy is ondertussen, dankzij o.a. Love Actually, een hele gekende acteur geworden. Echt zingen kon hij niet, maar stijl had ie wel.

En dan is het tijd voor de gast waar het hier allemaal om draait: een klein mannetje, bijna nog een jongen,  met de haren in de war zet zich achter zijn piano en geeft daar een concert weg dat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Dit is de reden waarom ik zo van mijn vak hield: zo een talent, zo’n ontdekking is goud waard . En magisch.

Deze kerel kan niet alleen ontzettend goed piano spelen en zingen, hij omringt zich ook met de beste muzikanten (waaronder drummer Sebastiaan De Krom), schrijft eigen nummers, herinterpreteert jazz-én rockklassiekers alsof ie ze zelf heeft geschreven én kan bovendien het publiek entertainen. Het publiek, dat nog nooit van hem had gehoord, eet uit zijn hand.

Het was de eerste keer dat ik Jamie Cullum aan het werk zag en ik wist dat het een ster ging worden. Maar, en dit al u misschien verbazen beste lezer, een ster word je dus niet zo maar.  Ik herinner me één van onze gesprekken waarin Jamie me vroeg: “Nathalie, heb je al ooit zo lang piano gespeeld tot je vingers erbij bloedden?”.

Euh, neen Jamie, neen. Daarom ben ik ook geen popster, en jij wel.

Toen Jamie een paar weken later naar België kwam om promotie te maken heb ik heel hard aan de kar moeten trekken om radioprogrammatoren  zover te krijgen dat ze plaatjes van hem draaiden. En om journalisten zover te krijgen dat ze een artikel aan hem wijden. Want ik vertegenwoordigde immers maar een onbetekend platenlabel en de artiest totaal onbekend. Hij kreeg heeft hij wel een beetje airplay gekregen bij Radio 1 en Radio 21. Dat laatste was erg leuk: Jerome van Radio 21 had Jamie uitgenodigd om zijn versie van High and Dry van Radiohead in live sessie uit te voeren. Heerlijk. De versie staat zelfs nu, meer dan 10 jaar later,  nog als een huis.

Ik herinner me die dag nog als was het gisteren. Jamie en Marc (nog steeds zijn manager) vlogen toen nog met Ryanair. En door files (ja ook toen al) hebben ze hun vliegtuig gemist. Ik heb toen nog half Charleroi afgereden om nog een vrij hotel voor hen te vinden. Het werd een redelijk proper, zeer goedkoop hotel ergens in de Charleroise suburbs.   Ze hebben het me nooit kwalijk genomen.

(Het was ook het begin van mijn (hopelijk) levenslange vriendschap met mijn opvolgster Heidi (alias Clementine) bij de platenfirma. Dit volledig tussen haakjes)

Een jaar later tekende Jamie bij Universal en de rest is geschiedenis.

Het is pas 2 jaar geleden dat ik Jamie opnieuw zag optreden, op het jazzfestival in Juan les Pins. Nog steeds één van de beste optredens die ik heb gezien. De intensiteit en muzikaliteit, die van Jamie en zijn groep uitstralen is zeldzaam. Het respect voor het publiek is écht.

En gisteren, gisteren was er dan een concert in de Heimathaven in Berlijn.

Een schitterende zaal, old school weet je wel, met houten vloer en balkonnetje op de eerste verdieping, en het concert was zoiets al try out voor zijn nieuwe cd. Tenminste, dat dacht ik toch.

De band was doodmoe, ze hadden de dag ervoor over en weer moeten vliegen om bij Jools Holland te gaan spelen. Maar als Jools je vraagt, weiger je niet.

In mei komt er een nieuwe cd uit “Momentum” en als aanleiding daarvan speelt Jamie een aantal concerten in kleine clubs. En mijn dochter en ik mochten daarbij zijn.

Het was jaren geleden dat ik nog eens op een gastenlijst mocht staan, ik werd dus meteen in mijn verleden geworpen. Mijn dochter L. staat verbaasd te kijken als we bij de ingang een armbandje krijgen waarmee we toegang hebben tot het balkon.

Afbeelding

Ze is helemaal in de wolken en zal dat nog meer zijn als ze haar eerste biertje heeft gedronken. Als we boven zitten komt er een meisje naar ons toe (vermoedelijk een promo-meisje, net als ik was zoveel jaar geleden) en ze geeft ons 2 tickets voor gratis drankjes.

Als je in de business zit vind je zoiets normaal. Je wordt er al heel snel snob. Mijn dochter maakt me  duidelijk  dat zoiets echt wel uitzonderlijk is. Ze geniet van alles wat er gebeurt maar zal haar gratis drankje niet consumeren (ik vermoed dat ze het ticketje netjes bijhoudt).

Het voorprogramma wordt verzorgd door 2 gasten waarvan ik de naam niet heb begrepen. Muzikaal gezien eigenlijk heel sterk en het publiek was ook heel gul en onthaalde hen zeer goed, maar net dat gulle ontbrak bij hen. Waren het de zenuwen ? Ik had niet de indruk en zij hebben er dan ook geen nagelaten. Jammer.

En toen kwam Jamie op het podium gehuppeld. Met die energie die hem zo eigen is. En hop, de sfeer zat er meteen dik in. Amper een introductie en “The Same Things” knalt uit de boxen. Goeie keuze, nieuwe song, heel ritmisch, heel gul (tja).

Jamie is ondertussen een dertiger met 2 kinderen en al lang niet meer de zeer jonge man van 10 jaar geleden.

De set is niet echt strak. In de zin van ‘er kan van alles gebeuren en dat is maar goed ook’. Dat is bewust zo gedaan. Er is ook nooit een setlist. Jamie speelt altijd in op het publiek. Een groot deel is dus puur improvisatie. Zijn muzikanten

Afbeelding

(die stuk voor stuk nog in andere groepen spelen) zijn erop voorbereid en vinden het allemaal heerlijk. “Zo blijft het spannend, zelfs al missen we vaak.” Aldus de bassist. Mijn favoriete momenten blijven de solo’s , vaak van heel erg hoog niveau. En zelfs in popsongs hebben ze een heel jazzy tintje. “All over it now” blijft een geweldig nummer en zijn nieuwe single “Everything you didn’t do” is een dijk van een popsong. De clip vind je hier. De nieuwe songs zijn trouwens nog poppiër (hoe schrijf je dit onding??) dan anders. Die weg was ie al ingeslagen met zijn vorige cd “The Pursuit” en “Memento” lijkt me dan ook op het eerste zicht  een perfecte opvolger.

Ik sta eigenlijk verbaasd dat er maar ongeveer de helft van de nieuwe plaat werd gespeeld. Het is eerder een leuke mix van zijn meer jazzy nummers met popnummers. Hij brengt ook een aantal ballads, waarvan de ene me al iets meer kan bekoren dan de andere. Ik ben dan ook geen ballad mens, of ze moeten uit heel goed hout gesneden zijn, wat bij Jamie gelukkig meestal het geval is.Afbeelding

De afsluiter wordt ‘Gran Torino‘, meezinger van formaat, het dak gaat eraf en de mythe dat het Duits publiek koud is, is voor eens en voor altijd begraven.

Als ik hem achteraf in de loge ontmoet kan ik niks anders uitbrengen dan “ik ben fier op u”.

AfbeeldingNiet bijster origineel, ‘k weet het, maar ik meende het uit de grond van mijn hart. En Louise ?

Zij is helemaal in de wolken, een biertje drinken met de muzikanten en de manager,  een dikke knuf van Jamie, een geweldig concert, meer moet dat echt niet zijn zo op een zachtewoensdagavond in april.

Wat?: Jamie Cullum in Heimathafen, Berlin, 17 april 2013

Setlist: The Same Things
 , All Over It Now, 
Everything You Didn’t do
, Get Your Way
, Save Your Soul, 
Frontin’, 
Love For Sale, 
Standing Still, 
Pure Imagination
,All At Sea, 
Don’t Stop The Music
, Sad Sad World
, These Are The Days,
20 Something
,You’re Not The Only One
Mix Tape
 /// Gran Torino

Upcoming concert: 23 augustus 2013, Zitadelle Spandau, Berlin, maar ook op andere plaatsen in Europa: klik hier voor tickets

Upcoming album: “Momentum” out on May 20

 

©foto’s concert & loges: Louise Vangilbergen of Nathalie Dewalhens

The 17 (imagine waking tomorrow and all music has disappeared)

Bill Drummond was in Berlijn. En ik mocht erbij zijn!

Bill wie ?

(foto: internet)

Billl Drummond van de KLF! (aha aha)

Dat is niemand minder dan de helft  van The KLF. Ja, dat redelijk fantastisch groepje uit delate jaren ’80. Voorlopers op vele vlakken.

Totaal niet akkoord met het wel en wee van de platenindustrie. Brachten naar verluidt ooit eens een dood schaap naar één of andere Britse awards. Of zetten zomaar eventjes 1 miljoen pond in brand. Want geld, daar ging het niet om.

Hun succes kwam snel en onverwacht. Ze scoorden een nummer 1 hit in niet minder dan 18 landen.

Bill haalde ook een andere Top 100. Hij stond in 1993 op nr. 1 in Select’s lijstje 100 coolest people in pop. Geweldig toch. Virgin Media vond hem goed genoeg om hem in hun top tien van”Most Eccentric Musicians” te plaatsen en in freakytrigger.com staat hij in de top 5  “most intelligent person in pop“. Hij heeft gewerkt met de meest fantastische muzikanten, heeft een geweldige soloplaat gemaakt, een paar goeie boeken op zijn naam staan heeft energie voor 10 en plannen voor 20.  Dat is meer dan u en ik (waarschijnlijk) kunnen zeggen.

Je zou een boek over de man kunnen schrijven, maar dat doe ik uiteraard niet. Hij kan dat trouwens zeer goed zelf en je kan op internet genoeg informatie rond hem vinden. Doen, echt waar!Ik ben uitgenodigd samen met o.a. de leden van het Berlin Pop Choir en diverse andere koren in Berlijn om deel te nemen aan het Berlijnse luik van The17.

Dit is onze missie:

bill drummond 2

 

 

Naar slechte gewoonte verschijn ik te laat en totaal opgefokt op de afspraak aan de Neue Nationalgalerij waar we met 100 mensen een kring gaan maken rond de Potzdammerplatz. Ben nog net op tijd om Bill’s briefing mee te maken. Ik zie een man in een lange ouwe lederen jas.

ond in Berlin. March 2013.

Bill Drummond in Berlin. March 2013. Foto: site Berlin Pop Choir.

Een vijftiger. Gedreven, enorm gedreven. Ik herken de drive van een hyperactieveling. Hij zal ons persoonlijk begeleiden en van elk van ons een foto nemen. Hij kijkt recht in mijn zonnebebrilde ogen terwijl had mij een handdruk geeft. Een zeldzaamheid tegenwoordig.

Om de 50 meter plaatst Bill persoonlijk een koorlid worden gezet. Mijn plaats is in het zonnetje aan het fantastische “Gedenkmal” voor holocaustslachtoffers. Het is prachtig weer maar bitter koud voor een lentedag. Ik erger me blauw aan het gebrek aan respect en de grote onwetendheid van sommige toeristen. Ik maak ook kennis met mijn -tot nu toe onbekende- medekoorleden die effectief 50 meter van me verwijderd staan maar op de één of andere manier zijn we toch met elkaar verbonden.

IMG_1596

Na een half uur komt er iemand op de fiets langs.

Een geweldige sympathieke jongen, met een fiets en een immense tas vol thee, ingehuurd door de productie. Hij heeft de beste chai die ik ooit in mijn leven heb geproefd. De thee is heet maar meteen afgekoeld. Het vriest dat het kraakt en deze thee is meer dan een bakje troost. Bedoeling is dus dat er een WEE-HO kreet begint aan de Neue National Galerie en dat elk koorlid deze kreet overneemt zodat er een cirkel van geluiden in de stad zal ontstaan.

Het geheel wordt gefilmd want er wordt tegelijkertijd een film rond Bill gedraaid die waarschijnlijk eind dit jaar zal uitkomen.

Helaas loopt er iets fout en geraakt de kreet niet tot bij ons. Dat was een domper op de feestvreugde maar de reactie van Bill na de performance maakte veel goed. Het is ook heel bizar want de kreet vertrok wel degelijk aan de Neue Nationalgalerie en kwam daar ook weer aan, dus leek er voor de productie eigenlijk niks aan de hand. Het zijn risico’s als je met zovelen rond 1 project werkt. En het zal ’s anderendaags worden rechtgezet.

Het neemt niet weg dat ik apetrots ben op mijn gesigneerd exemplaar van “Ragworts” 🙂

Afbeelding

(“Ragworts” by Bill Drummond.Penkiln Burn Book Eigtheen 2012. First edition of one thousand copies.)

Op 28 april 2013, op zijn 60ste verjaardag, heft Bill officieel The 17 op. WEE-HO!

David Bowie: Where Are We Now? – YouTube

David Bowie: Where Are We Now? – YouTube.

 

De nieuwe Bowie est arrivé. En hij is terug in Berlijn.  66 is ie ondertussen en het is alweer 10 jaar geleden dat zijn laatste single uitkwam.  Bowie heeft met Iggy Pop redelijk wat muzikale (en andere) grenzen verlegd, toen ze hier eind jaren ’70 samenhokten in een appartement in Schöneberg. Of dat ook met deze single zal gebeuren, betwijfel ik, maar misschien denken jullie er wel anders over.

 

Coldheads

Radiohead Berlin 2012

Radiohead Berlin 2012

 

Dag Van de Duitse Eénheid

Het is vandaag 3 oktober en het economisch leven staat hier in Duitsland heel even stil. Het is immers de Tag der Deutsche Einheit, en dat is een officiële vrije dag. Terecht denk ik.

Maar hé, laat ik het nu net niet daarover willen hebben. Flauw grapje, ‘k weet het.

Sinds we in Berlijn zijn komen wonen, zo’n 2 maanden geleden, heeft het ongeveer 3 dagen geregend. Meestal schijnt de zon en vandaag 3 oktober is het zo’n 20°C en is het weer van dat. Net als gisteren. En eergisteren.

Zowat al onze vrienden bekeken ons meewarig toen we ze vorig jaar vertelden dat we gingen verhuizen. Van het warme Zuiden naar het koude Noorden. Wat zij niet weten is dat het warme Zuiden  helemaal niet zo warm is en het koude Noorden  helemaal niet zo koud. Laat jullie vooral niks anders wijsmaken.

Radiohead

Afbeelding

Foto: Lastfm.

Zondagavond 30 september concerteerde de Britse band Radiohead op de Kindl Buhne.  Radiohead heeft bijna 10 miljoen fans op Facebook. Dat moet je verdienen. En dat ze het verdienen heb ik nu, rijkelijk laat, ik geef het grif toe, wel begrepen.

Hier in Berlijn zit in de prijs van de tickets meestal de prijs van het openbaar vervoer inbegrepen. En zo hoort het ook. Twee haltes met de metro, een halfuurtje tram, 5 minuutjes stappen door de Wuhlheide en we staan voor Kindl Buhne. Een arena met plaats voor 17 000 toeschouwers. Radiohead stond hier gisteren ook al op de planken. Beide concerten waren uitverkocht. En beide concerten waren eigenlijk voorzien begin juli maar een ongeval waarbij een roadie het leven liet heeft hen de Europese tournee verplicht uitgesteld.

De sfeer in de arena zit erin. Gemoedelijk. Berlijns. Internationaal. Drank en knabbels wel ontzettend duur naar Berlijnse normen. Wat ook opvalt, is de puike organisatie. Na 7 jaar Zuid-Europa doet dat iets met een mens :-).

Eerste helft is voor het Canadese Caribou. Het publiek is gematigd gewillig maar ik ben niet overtuigd. Een paar sterke nummers en een beat die staat als een huis maar ik miste een echt hoogtepunt.

Of lag dat aan het feit dat de groep door het Radiohead-management volgens sommige journalisten werd verplicht om maar op 70% van haar geluidscapaciteit te spelen?

Dan héél lang wachten op RH. De zon gaat onder. En een heldere maan komt op. En het wordt kouder.

En dan even warmer. Want Thom Yorke komt op. Klein en fijn en met nieuw kapsel (in casu: staartje).

Radiohead Berlin 2012

Radiohead Berlin 2012

Mijn Radiohead kennis reikt niet veel verder dan Paranoid Android, OK Computer en 2 nummers in het coverbandje waar ik ooit in zong. Ik denk dat ik deze kunstenaars (want dat zijn ze eigenlijk) te vergaand vond, te diep, te confronterend misschien. Het is een gevoel dat ik ook had met Joy Division. En met Jacques Brel.

Maar Radiohead is wél één van de bands die ik wou zien, voor ook ik naar de eeuwige jachtvelden moet vertrekken.
Het podium is bezaaid met kleine camera’s. En de hemel boven het podium is bezaaid met grote LED-vierkanten. Noblesse oblige; Radiohead is altijd heel eigentijds geweest en dat blijkt ook uit hun voorliefde voor het internet en moderne technologiën. Thom Yorke is in grote vorm. Hij praat zelfs met het publiek, dat is waarschijnlijk nog maar zelden gebeurd. Hij legt uit dat het gisteren laat was geweest. Het bleek dat hij samen met Dan Snaith van Caribou een DJ-set had gespeeld in een Berlijnse club. Wat ook meteen een uitleg is voor zijn constante opmerkingen over de kou. Had hij maar wat meer geslapen, dan had hij er niet zoveel last van gehad, haha.

Eerste nummer is “Lotus Flower” en het zet meteen de toon voor de rest van de set.

Op een gegeven moment zie ik wat strubbelingen in de voorste gelederen. Het wordt al snel duidelijk wat er aan de hand is: “About the security guys telling you not to film the concert: that’s BULLSHIT. Of course you can film us, as far as I’m concerned.” Compleet met opgestoken middenvinger. Het moet gezegd: Yorke blijft zijn principes trouw.

Hij is overigens een ontzettend goeie zanger en ik heb eigenlijk nu pas door wat voor een veelzijdige band RH wel is.

Coldheads

En het wordt effectief kouder. Yorke danst zichzelf op zijn manier warm en is zelfs in voor grapjes. Zo vraagt ie aan de (kale) drummers of ze het niet te koud hebben. “Haha, they are Coldhead”. En wanneer één van hen veel te snel inzet, wordt er zowaar wat gedold op het podium en eventjes krijgen we een heus bossa-ritmetje.

Eén van de hoogtepunten vond ik “Ful Stop”. Maar oordeel zelf en klik hier.

Enne, ook niet onbelangrijk hier: het belang van een basgitaar beste mensen. Eén van de mooiste en meest ongewaardeerde instrumenten.  Zij stond luid, héél luid.

It is so fucking cold. Grab something besides you. A human being for instance.”

Brrrrr this is the coldest gig I ever played in my life!”. Yorke heeft altijd gelijk.

Want het wordt nog kouder, en vochtiger. Ik schat zo’n 3°-5°C. Onze eerste echte confrontatie met Berlijnse septembernachten.

Maar deze kerels spelen de sterren uit de heldere hemel.

Een bevriend jazzgitarist vindt dit alles muzikaal gezien maar niks. Hij heeft het duidelijk  niet begrepen.

Oh en moest muziek je geen bal interesseren, dan kan je nog altijd gratis en voor niks naar het geweldige Duits Historisch Museum.

Geschreven op 3 oktober en door technologische beslommeringen (met veel dank aan 1 und 1 voor hun zeer klantonvriendelijke en onbestaande service) pas gepubliceerd op 5 oktober.