English version in a new blogpost

 

 Het is alweer een tijd geleden dat ik een concertverslag uit mijn vingers pompte. En neen,deze blogpost is er ook al geen. Daarvoor is het niet objectief en al helemaal niet snel genoeg. Maar wat dan nog, ik heb immers geen baas, geen platenfirma, zelfs geen eindredacteur die me op de vingers komt tikken 🙂 Dat was vroeger wel even anders.

Einde jaren negentig werkte ik namelijk voor een Belgische platenfirma. Een zeer kleine independent die net als bijna alle andere independents het MP3 tijdperk zeer moeizaam overleeft. Het was het einde van de jaren negentig en ik werkte hard en voelde me zeer verantwoordelijk voor “mijn” artiesten. Dat waren hoofdzakelijk mensen uit de zogenaamde wereldmuziek. Een niche markt dus maar redelijk belangrijk omdat het succes van de Buena Vista Social Club enorm aanstekelijk heeft gewerkt en de het grote publiek was ineens klaar voor al die buitenlandse invloeden.

Mijn job, verantwoordelijke voor de promotie,  moest eigenlijk nog gecreëerd worden, want de 2 eigenaars hadden nog nooit echt aan promotie gedaan. Dat betekende pers aanspreken,  radio’s aflopen om je plaatje toe doen draaien en als de artiest in het land was, promo dagen organiseren met als doel zoveel mogelijk plaatjes te verkopen.

Op sommige artiesten werkte ik me blauw zonder 1 cd meer te verkopen.  Andere verkochten eigenlijk zo goed als zichzelf. En op nog andere moest er gewoon hard gefakt worden.

Als kleine, onafhankelijke moest je trouwens eens zo hard werken om au serieux genomen te worden. Ik herinner ik me bijvoorbeeld de arrogantie van sommige Studio Brussel programmatoren voor wie ik uiteraard niet cool genoeg was.

We vertegenwoordigden behalve world music labels ook wel wat jazz labels. Waaronder Candid Records. Dat was toen al en is nog steeds eigendom van ene Alan Bates. Een old style muziekbusiness man, met een hart voor de muziek en de muzikanten.  86 is hij nu en nog steeds hyperactief . In 2008 won hij de Services to Jazz award op de  2008 BBC Jazz Awards.

Op een dag in 2002 worden we gebeld door Marc, één van de werknemers van Candid om ons uit te nodigen voor een concert van een kerel die ze helemaal zien zitten. Ik spoor naar London, beetje sceptisch uiteraard, want het is niet de eerste keer dat platenlabels gebakken lucht verkopen. De bar is typisch Londons, de sfeer is er eentje van hoge verwachtingen. Ook in ben in verwachting, maar dat wist ik toen nog niet 🙂 Als voorprogramma brengt een obligate excentrieke Brit zijn jaren tachtig hit . Bill Nighy is ondertussen, dankzij o.a. Love Actually, een hele gekende acteur geworden. Echt zingen kon hij niet, maar stijl had ie wel.

En dan is het tijd voor de gast waar het hier allemaal om draait: een klein mannetje, bijna nog een jongen,  met de haren in de war zet zich achter zijn piano en geeft daar een concert weg dat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Dit is de reden waarom ik zo van mijn vak hield: zo een talent, zo’n ontdekking is goud waard . En magisch.

Deze kerel kan niet alleen ontzettend goed piano spelen en zingen, hij omringt zich ook met de beste muzikanten (waaronder drummer Sebastiaan De Krom), schrijft eigen nummers, herinterpreteert jazz-én rockklassiekers alsof ie ze zelf heeft geschreven én kan bovendien het publiek entertainen. Het publiek, dat nog nooit van hem had gehoord, eet uit zijn hand.

Het was de eerste keer dat ik Jamie Cullum aan het werk zag en ik wist dat het een ster ging worden. Maar, en dit al u misschien verbazen beste lezer, een ster word je dus niet zo maar.  Ik herinner me één van onze gesprekken waarin Jamie me vroeg: “Nathalie, heb je al ooit zo lang piano gespeeld tot je vingers erbij bloedden?”.

Euh, neen Jamie, neen. Daarom ben ik ook geen popster, en jij wel.

Toen Jamie een paar weken later naar België kwam om promotie te maken heb ik heel hard aan de kar moeten trekken om radioprogrammatoren  zover te krijgen dat ze plaatjes van hem draaiden. En om journalisten zover te krijgen dat ze een artikel aan hem wijden. Want ik vertegenwoordigde immers maar een onbetekend platenlabel en de artiest totaal onbekend. Hij kreeg heeft hij wel een beetje airplay gekregen bij Radio 1 en Radio 21. Dat laatste was erg leuk: Jerome van Radio 21 had Jamie uitgenodigd om zijn versie van High and Dry van Radiohead in live sessie uit te voeren. Heerlijk. De versie staat zelfs nu, meer dan 10 jaar later,  nog als een huis.

Ik herinner me die dag nog als was het gisteren. Jamie en Marc (nog steeds zijn manager) vlogen toen nog met Ryanair. En door files (ja ook toen al) hebben ze hun vliegtuig gemist. Ik heb toen nog half Charleroi afgereden om nog een vrij hotel voor hen te vinden. Het werd een redelijk proper, zeer goedkoop hotel ergens in de Charleroise suburbs.   Ze hebben het me nooit kwalijk genomen.

(Het was ook het begin van mijn (hopelijk) levenslange vriendschap met mijn opvolgster Heidi (alias Clementine) bij de platenfirma. Dit volledig tussen haakjes)

Een jaar later tekende Jamie bij Universal en de rest is geschiedenis.

Het is pas 2 jaar geleden dat ik Jamie opnieuw zag optreden, op het jazzfestival in Juan les Pins. Nog steeds één van de beste optredens die ik heb gezien. De intensiteit en muzikaliteit, die van Jamie en zijn groep uitstralen is zeldzaam. Het respect voor het publiek is écht.

En gisteren, gisteren was er dan een concert in de Heimathaven in Berlijn.

Een schitterende zaal, old school weet je wel, met houten vloer en balkonnetje op de eerste verdieping, en het concert was zoiets al try out voor zijn nieuwe cd. Tenminste, dat dacht ik toch.

De band was doodmoe, ze hadden de dag ervoor over en weer moeten vliegen om bij Jools Holland te gaan spelen. Maar als Jools je vraagt, weiger je niet.

In mei komt er een nieuwe cd uit “Momentum” en als aanleiding daarvan speelt Jamie een aantal concerten in kleine clubs. En mijn dochter en ik mochten daarbij zijn.

Het was jaren geleden dat ik nog eens op een gastenlijst mocht staan, ik werd dus meteen in mijn verleden geworpen. Mijn dochter L. staat verbaasd te kijken als we bij de ingang een armbandje krijgen waarmee we toegang hebben tot het balkon.

Ze is helemaal in de wolken en zal dat nog meer zijn als ze haar eerste biertje heeft gedronken. Als we boven zitten komt er een meisje naar ons toe (vermoedelijk een promo-meisje, net als ik was zoveel jaar geleden) en ze geeft ons 2 tickets voor gratis drankjes.

Als je in de business zit vind je zoiets normaal. Je wordt er al heel snel snob. Mijn dochter maakt me  duidelijk  dat zoiets echt wel uitzonderlijk is. Ze geniet van alles wat er gebeurt maar zal haar gratis drankje niet consumeren (ik vermoed dat ze het ticketje netjes bijhoudt).

Het voorprogramma wordt verzorgd door 2 gasten waarvan ik de naam niet heb begrepen. Muzikaal gezien eigenlijk heel sterk en het publiek was ook heel gul en onthaalde hen zeer goed, maar net dat gulle ontbrak bij hen. Waren het de zenuwen ? Ik had niet de indruk en zij hebben er dan ook geen nagelaten. Jammer.

En toen kwam Jamie op het podium gehuppeld. Met die energie die hem zo eigen is. En hop, de sfeer zat er meteen dik in. Amper een introductie en “The Same Things” knalt uit de boxen. Goeie keuze, nieuwe song, heel ritmisch, heel gul (tja).

Jamie is ondertussen een dertiger met 2 kinderen en al lang niet meer de zeer jonge man van 10 jaar geleden.

De set is niet echt strak. In de zin van ‘er kan van alles gebeuren en dat is maar goed ook’. Dat is bewust zo gedaan. Er is ook nooit een setlist. Jamie speelt altijd in op het publiek. Een groot deel is dus puur improvisatie. Zijn muzikanten

(die stuk voor stuk nog in andere groepen spelen) zijn erop voorbereid en vinden het allemaal heerlijk. “Zo blijft het spannend, zelfs al missen we vaak.” Aldus de bassist. Mijn favoriete momenten blijven de solo’s , vaak van heel erg hoog niveau. En zelfs in popsongs hebben ze een heel jazzy tintje. “All over it now” blijft een geweldig nummer en zijn nieuwe single “Everything you didn’t do” is een dijk van een popsong. De clip vind je hier. De nieuwe songs zijn trouwens nog poppiër (hoe schrijf je dit onding??) dan anders. Die weg was ie al ingeslagen met zijn vorige cd “The Pursuit” en “Memento” lijkt me dan ook op het eerste zicht  een perfecte opvolger.

Ik sta eigenlijk verbaasd dat er maar ongeveer de helft van de nieuwe plaat werd gespeeld. Het is eerder een leuke mix van zijn meer jazzy nummers met popnummers. Hij brengt ook een aantal ballads, waarvan de ene me al iets meer kan bekoren dan de andere. Ik ben dan ook geen ballad mens, of ze moeten uit heel goed hout gesneden zijn, wat bij Jamie gelukkig meestal het geval is.

De afsluiter wordt ‘Gran Torino‘, meezinger van formaat, het dak gaat eraf en de mythe dat het Duits publiek koud is, is voor eens en voor altijd begraven.

Als ik hem achteraf in de loge ontmoet kan ik niks anders uitbrengen dan “ik ben fier op u”.

Niet bijster origineel, ‘k weet het, maar ik meende het uit de grond van mijn hart. En Louise ?

Zij is helemaal in de wolken, een biertje drinken met de muzikanten en de manager,  een dikke knuf van Jamie, een geweldig concert, meer moet dat echt niet zijn zo op een zachtewoensdagavond in april.

Wat?: Jamie Cullum in Heimathafen, Berlin, 17 april 2013

Setlist: The Same Things
 , All Over It Now, 
Everything You Didn’t do
, Get Your Way
, Save Your Soul, 
Frontin’, 
Love For Sale, 
Standing Still, 
Pure Imagination
,All At Sea, 
Don’t Stop The Music
, Sad Sad World
, These Are The Days,
20 Something
,You’re Not The Only One
Mix Tape
 /// Gran Torino

Upcoming concert: 23 augustus 2013, Zitadelle Spandau, Berlin, maar ook op andere plaatsen in Europa: klik hier voor tickets

Upcoming album: “Momentum” out on May 20

 

©foto’s concert & loges: Louise Vangilbergen of Nathalie Dewalhens