Ik heb 2 flinke kinderen.”Hahaha” hoor ik al, en “ja, dat zeggen wel meer ouders“.
Dat is ook zo en ongetwijfeld hebben sommigen ervan gelijk. Maar geef me even tijd en laat me het kort uitleggen. Eind juli 2012 zijn we in Berlijn komen wonen. Het is nu half april 2013. We komen van het platteland en geen van ons spreekt Duits. Beide kinderen gaan met het openbaar vervoer naar school. Berlijn is een grote, uitgestrekte stad met 3,5 miljoen inwoners. Mijn dochters school, het Lycée Français van Berlijn ligt op zo’n 12 km vogelvlucht naar het Westen. Ze treint en tramt naar school en dat duurt een uur. Maar ze is 18 jaar, en er bestaan iPods en boeken en meditatieoefeningen (van dit laatste ben ik niet zeker :-)) om de reistijd door te komen. Dat zij flink was, dat wist ik al lang.
Zoonlief is echter nog maar 9, zit op een Frans-Duitse school en doet er iets minder lang over: zo’n 3 kwartier. Beide moeten om 6h30 opstaan. Ook zoonlief moet ook eerst naar de metrohalte stappen, daar de trein nemen naar het Ostkreuz station en vervolgens de bus die op zo’n 5 minuten stappen van zijn school stopt. Dat is al redelijk ingewikkeld, maar hij doet dit sinds kort en zonder verpinken. Het komt voor dat hij zich van bus vergist, maar dan stapt hij gewoon ergens anders af en lost het wel op één of andere manier op. Het helpt ook dat hij al goed Duits spreekt.
Omdat we hem in het begin met de auto naar school voerden,hebben we geen abonnement voor hem gekocht. Hij moet dus ’s morgens dus heel vaak nog een kaartje aan het apparaat kopen. Dat doet hij ondertussen met z’n ogen dicht.
Is het wel verantwoord om zo’n jong kind alleen naar school te laten gaan? Tuurlijk wel: het bevordert de zelfstandigheid, ze moeten zelf beslissingen nemen, zijn verantwoordelijk voor hun daden, jong geleerd is oud gedaan enz. Anderzijds is de jongste toch nog heel jong en zeer kwetsbaar.
Dat realiseerde ik me vandaag nog toen hij me bijna in paniek belde (hij heeft een gsm gekregen en ik bel minstens 1 keer per rit om te zien of hij wel in de juiste bus zit):
“Mama!” Mama” Snik. Snik. “Ik vind mijn geld niet meer!“. Huilend hangt hij aan de telefoon.
“Blijf kalm, jongen, wat is er gebeurd?”
Snik. “Ik vind mijn geld niet meer! Sorry, mama, sorry”
Ik denk aan die keer dat hij zijn busgeld had opgedaan aan snoep maar hij zich toch nog uit de slag heeft weten trekken, maar ik voel dat hij echt van de kaart is en ga nu geen ouwe koeien uit de sloot halen.
“‘t Is niks mijne vriend, echt niet. Blijf kalm. Waar ben je? Ik kom je halen.”
“Ik ben aan Rathaus Neukölln. Ik was op de bus en ik vond mijn geld niet meer en ik moest eruit bij de volgende halte van de chauffeur. Er was een Turkse man die voor mij wou betalen, maar dat mocht hij niet van de chauffeur. Zij wou zijn geld niet aannemen”
“WAT?” Ik verman me. “Wat? Maar ik ben zeker dat je je geld meehad, het is in je kleine portemonnee. Je ging alvast ’s morgens 2 tickets kopen.”
“Ah ja, da’s waar!” klonk het ineens enorm opgelucht “ik heb mijn ticket al! Dan neem ik de volgende bus.Tot zo!”
“Tot zo jongen, ik kom je halen met de hond aan ons station, ok?”
“Ok mama!”
Ik leg de telefoon af en loop stampvoetend en mezelf verwijtend door het huis.Vraag ik niet teveel van hem? Is hij niet te jong?
Maar ik stel me vooral de vraag: Hoe harteloos kan je zijn om een jongetje van 9 van de bus te gooien omdat hij niet direct zijn kaartje vindt?
Moet ik het signaleren aan de BVG, de vervoersmaatschappij? Maar ik heb niet veel argumenten gezien hij in de ogen van de chauffeur effectief zonder ticket op de bus zat en dus strikt genomen zwart aan ’t rijden was.
Ik ben bang dat ik hem terug ga vinden als een hoopje ellende, maar neen hoor, als ik hem oppik is hij er al helemaal over en ziet het weekend en de uren computerplezier met de glimlach tegemoet.
Hij eet een hele chocoladen paashaas en voor één keer houd ik mijn mond.
De chauffeur van de bus kan de pot op. Ik heb echt een flinke zoon.
Berlijnse mijmeringen 
