Ik las vanmorgen op De Redactie dat de VRT correspondent voor China er na 5 jaar de brui aan geeft. In afwachting van zijn boek, kan je alvast hier een aantal van zijn beweegredenen lezen. Ik heb die man weinig op TV gezien maar heb altijd graag interviews met hem gelezen.

En toen ik die ‘afscheidsbrief’ las, steeg hij alleen in mijn achting. Ergens voel ik me toch wel met hem verwant, hoewel hij een pak jonger is dan ik en een droomjob te pakken heeft. Dat heb ik tenminste altijd gevonden van het beroep van journalist. Een droomjob. Het was 25 jaar geleden één van mijn droomjobs. Ik weet nu wel beter.

Ik zou een goeie journalist geweest zijn, dat denk ik tenminste :-), maar ook een gefrustreerde. Bureaucratie, censuur, lobbying, vereenvoudiging, popularisering…het zou me de muren hebben opgejaagd. Laat me dus maar wat verder in de kantlijn ploeteren. Niemand die me hier komt lastigvallen.

Maar ik wijk af. Want ik had het over Tom Van De Weghe die China verlaat met zijn vriendin en hun 2 kinderen waarvan het tweede in China werd geboren.

Hij werd in die 5 jaar o.a. vernederd, in elkaar geklopt, en zijn assistent werd uitgescholden voor landverrader. Ook wij werden op Corsica (waar ons gezin in 2003 is gaan wonen) regelmatig geconfronteerd met geweld en intimidatie.  Natuurlijk op veel kleinere schaal, want hoeweel een deel van de Corsicanen wat graag onafhankelijk zou worden, blijft het eiland deel uitmaken van Frankrijk, tot nader order een democratische republiek. En het neemt niet weg dat ik, evenals Tom en zijn China, dat (ei)land en zijn bewoners een warm hart blijf toedragen.

Ik zie mezelf eerder als een onrustige ziel, als iemand die steeds wil bijleren, en steeds sneller, want de wereld is groot en ik word oud(er). Daarom reis ik de wereld rond. En ook, zoals het Tom het zo mooi verwoordt, om mezelf te herbronnen. En dat geldt denk ik wel, voor elk lid van ons gezin. We laven ons aan andere culturen, andere gewoontes, andere talen. Een totale immersie.  En dat is niet altijd leuk en soms heel hard, en het zorgt niet meteen voor rust, maar het zorgt wél voor een soort openheid, een soort van “out of the box kijken” die we waarschijnlijk niet zouden hebben gehad, moesten we in België zijn blijven wonen. En het zorgt inderdaad iedere keer weer voor die “frisse blik”. Ook op België.

Partir, c’est un peu mourir, mais c’est surtout beaucoup vivre.